Bert Minnaert alias Sigfried Burroughs houdt niet van stil zitten. Muziek maken is zijn passie, en dat doet hij onder meer in Kapitan Korsakov, FÄR, The K en Northern Escorts. Het is een rijtje namen die al meteen de grote verscheidenheid van zijn interesses aantonen. Van ingetogen tot noiserock tot genadeloos jazzfreaken: het kan allemaal.
En dan is er natuurlijk nog Onmens, het project dat hij runt samen met Kasper Van Esbroeck. Het doel van Onmens is om de elektronische muziek van de jaren 1980 om te zetten naar vandaag, zonder hun helden oneer aan te doen. We vermelden Front 242, Atari Teenage Riot en Techno Animal, wat meteen een beetje de begrenzingen zijn van het Onmensspeelgebied.
Harde industriële elektronica met veel dwarse beats, getormenteerde schreeuwzang, overstuurde gitaren en, zeker op het podium, ongebreideld enthousiasme en geldingsdrang. Dat deed Onmens op ‘Misdracht’ en ‘Witruimte’, de twee voorgaande platen, en dat is ook het geval op het dertien nummers tellende ‘Doopgrond’.
Het is echter geen herhalingsoefening van het voorgaande werk. Het duo zoekt nieuwe wegen, zet een ingetogen ‘Royal’ halfweg de plaat, sluit af met heftige dansvloerbeats met ‘Scent’ en slaat ons voor de rest murw. Niet alleen met de alsmaar voortjakkerende drummachine, maar net zo goed met het opgefokte geschreeuw van Minnaert en de volgestampte muziek die de luisteraar naar adem doet happen.
Tim De Gieter heeft dat geweld prima weten te capteren. ‘Doopgrond’ zal Onmens ongetwijfeld nog een stapje hoger op de ladder brengen, niet alleen bij techno -en hardcoreliefhebbers, maar net zo goed van noiserockers die een band als Uniform weten te pruimen.