Don’t Get Lost

Het is welhaast een cliché om te stellen dat genialiteit en gekte hand in hand gaan; en dat de beste popmuziek gemaakt wordt door muzikanten die het randje opzoeken en er bij voorkeur af en toe overheen gaan. Dit clichébeeld staat ter discussie in de documentaire ‘Dig!’ (2004), waarin de bevriende bands The Dandy Warhols en The Brian Jonestown Massacre gevolgd worden op hun pad naar roem. Terwijl The Dandy Warhols na enkele wereldhits settlen in hun met royalties gekochte huizen, ploetert BJM-voorman Anton Newcombe voort, zonder platendeal, maar met een hardnekkige drugsverslaving en een bipolaire stoornis – een explosieve combinatie. Maar het kan verkeren: terwijl The Dandies anno 2017 in de boeken staan als two hit wonders, brengt Newcombe in eigen beheer album na album uit. Met de inkomsten uit zijn inmiddels imposante catalogus kan hij zich een eigen studio in Berlijn én de artistieke vrijheid permitteren waar hij jarenlang voor gevochten heeft. Ook zonder drugs is hij niet altijd even makkelijk in de omgang, maar concerten draaien tegenwoordig toch vooral om de muziek in plaats van om ruzies. Al heeft zijn band op het eerste gezicht veel weg van een sociale werkplaats, de toewijding waarmee gespeeld wordt, is treffend. En het is ook live dat Newcombes nummers het best tot hun recht komen. Ook op dit nieuwe album staan weer een aantal potentiële concertfavorieten, zoals het vlammende ‘Open Minds Now Close’ en het epische ‘Dropping Bombs On The Sun’, waarvoor hij zangeres Tess Parks nog eens laat aantreden. Toch is ‘Don’t Get Lost’ te veel een verzameling tracks en te weinig een album. Het is vooral een gevarieerde staalkaart van Newcombes mogelijkheden in zijn studio en vooral ook van zijn uitgebreide kennis van de popgeschiedenis: nogal wat titels verwijzen naar indie-klassiekers, maar het is de vraag of ze ook op eigen benen zullen kunnen staan. Hoe anders is dat met ‘Oczy Mlody’, het nieuwe, verrassend sterke album van The Flaming Lips, een band die opvallende parallellen vertoont met the BJM. Terwijl Wayne Coyne live zijn rol als charismatische voorman nog altijd met verve speelt, lijkt de band muzikaal steeds meer de speeltuin geworden van Steven Drozd, die zowel qua geniale gekte als drugsgebruik weinig onder doet voor Anton Newcombe. ‘Oczy Mlody’ gaat verder waar de band met ‘The Terror’ (2013) was gebleven. Donkere, psychedelische muziek, waarin synthesizers de gitaren goeddeels verdrongen hebben en waarin ook Coynes karakteristieke zang nog maar een bijrol speelt. Terwijl de band live vooral teert op oude hits als ‘Race For The Prize’ en ‘Do You Realize’, is haar muziek in de studio verder geëvolueerd, met complexe, introverte nummers als ‘Nigdy Nie (Never No)’ en “Listening To The Frogs With Demon Eyes’. Toch gloort er ook hoop en vooral verlangen, zoals in het prachtige ‘There Should Be Unicorns’ en afsluiter ‘We A Family’, een zalvend duet met Miley Cyrus. Tegelijkertijd verschenen: hun cover van David Bowie‘s ‘Space Oddity’, die toont hoe schatplichtig de band aan Bowie en dit nummer in het bijzonder is.

tekst:
Maurice Dumont
beeld:
TheBrianJonestownM_DontGetLost
geplaatst:
do 8 nov 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!