Donkere sound voor gelukkige zwartkijkers

Een donkere sound voor de gelukkige zwartkijker. Zo kon je afgelopen vrijdag in de Kortrijkse Kreun omschrijven. Op het menu een portie (harsh) noise van Et Dure, Svartvit en Onrust.

We hoorden de fotograaf van dienst al foeteren in onze gedachten van zodra we het café van De Kreun binnen stapten. Behalve de verlichting boven de bar was de rest van de ruimte heel sober qua belichting. Het kleine podium, waar de drie artiesten om beurt met een tafel vol apparatuur zouden plaats nemen, was in het paars uitgelicht. Niet evident om foto’s te nemen, zo bleek toen ik het hem vroeg. Maar daar laat niemand zich door beperken of tegen houden. Dr. Green aka Wim Christiaens van Ciné Palace zaliger verzorgde de muziekjes voor, tussen en na en hield het voornamelijk bij industrial en noise. Pas na de festiviteiten en toen het gros van de naar schatting zeventig aanwezigen in rook was verdwenen, kwamen wat net niet dansbare klassiekers uit lang vervlogen tijden aan bod.

Quasi waanzinnig

Et Dure is het nieuwe project van Jenci Vervaeke, die in zijn gewone doen zanger, of beter gevoelsschreeuwer, is bij het extreme collectief Vvovnds. Probeer hun plaat op Hypertension, getiteld ‘Descending Flesh’ maar eens en wordt weggeblazen, zoals het hoort. Vervaeke heeft een voorliefde voor industrial en noise en dat is wat hij met Et Dure wil doen. Het was zijn eerste show ooit, de première, waardoor hij vooraf behoorlijk zenuwachtig was. Van zodra hij echter begon – stipt volgens het tijdsschema zoals gebruikelijk in De Kreun – kwamen woede en agressie in de plaats van nervositeit. Achter hem speelden beelden van de klassieker Tetsuo: The Iron Man van de Japanse regisseur Shinya Tsukamoto. De zwart-witbeelden uit deze cyberpunkhorrorfilm pasten perfect bij de harsh noise die uit de apparatuur werd geslagen. Vervaeke schreeuwt, eerst quasi onhoorbaar en later behoorlijk luid en heftig, en heeft een quasi waanzinnige blik in zijn ogen, waarmee hij regelmatig het publiek scant en ze als het ware één voor één om zeep wil helpen. Een intense set en een sterk debuut.

Kettinggeratel

Kevin Svartvit is een graag geziene gast bij concerten waar (harsh) noise de boventoon voert. Hij heeft al diverse keren in Kortrijk gespeeld, en doordat hij ook al eens samen met Vvovnds een verzengende set wist neer te zetten en Jenci Vervaeke en Svartvit beste maatjes zijn geworden, mocht hij niet ontbreken. Beelden had hij niet nodig. Met zijn lange magere gestalte en zijn petje ging hij aan de slag met kettinggeratel en een contactmicrofoon. Zijn pet vloog al snel tegen de grond, zijn oerschreeuw kwam los en de man liet zich volledig gaan. Hij deed zijn best om zijn set op te bouwen en ietwat te variëren, maar ondanks zijn niet te betwijfelen inzet, wist hij net niet volledig te overtuigen. Het was net niet beklijvend genoeg, maar misschien ligt het gewoon aan het feit dat veel van dit soort acts heel gelijkaardig klinken en het heel moeilijk is om zich te blijven onderscheiden. Maar vervelen deden we ons nu ook weer niet.

Dansbare Doom

Silken Tofu-baas Wim Pauwels, die geen rode wijn kon drinken wegens niet beschikbaar (bummer voor hem), ging voor de set van Wendy Mulder aka Onrust het publiek in om aan iedere aanwezige een klein plastic zakje te geven met twee badges en twee stickers. Van elk eentje van het label en eentje van Onrust. Goed gezien, want die kleine attenties werken. Onrust brengt dan wel geen (harsh) noise en beweegt net iets meer achter haar tafel vol apparatuur, donker van toon bleven haar klanken wel. Ondanks de soms stevige beats die ze laagje per laagje opvulde met allerlei andere geluiden, was de toon zwart. Doom was de sfeer die ze opwekte, zelfs al was het hier en daar bijna dansbaar. Want wie dacht de beentjes te kunnen uitslaan, was er aan voor de moeite. Wat Onrust etaleerde was wat er in haar hoofd omgaat, wat ze denkt over wat er voor het ogenblik rondom ons gebeurt. En dat is niet echt om vrolijk van te worden. Haar snoeiharde industriële techno, want zo zouden we het kunnen noemen, past zich aan de tijdsgeest aan. Met haar geprojecteerde logo, waarop een abstracte wijzer die de tijd lijkt af te tellen maar het niet doet, en haar masker verkeert ze tijdens haar optredens al snel in een ander universum. Het vraagt in eerste instantie enige aanpassing van het publiek, zeker na de twee voorgaande sets die eerder op noise focusten, maar dan valt het eurocentje hier en daar en heeft ze opnieuw enkele fans bij. De volgende keer gaat ze iets vrolijker nummers in haar set incorporeren, wist ze ons te vertellen. Ietsje snellere beats ook. Soms is er een lichtje, een oprisping van wit, maar Onrust zou Onrust niet zijn om dat lichtje dan snel naar de verdoemenis te spelen.

Gezien: Et Dure, Svartvit en Onrust, De Kreun, 9 december 2016
Tekst: Patrick Bruneel – Foto’s: Stephan Vercaemer

tekst:
Gonzo (circus) Crew
beeld:
Et Dure - (c) Stephan Vercaemer
geplaatst:
ma 12 dec 2016

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!