De bedrijvige Colombiaanse band Meridian Brothers komt met hun zoveelste album binnen een paar jaar aanzetten. Voor de liefhebbers van cumbia, latinopersiflages, zotte zang en psychedelische orgeltjes is dat reden om zich te verheugen op een nieuw vermakelijk avontuur. Zo bedient zanger en frontman Eblis Alvarez zich dit keer van hoge falsetto zang die gericht lijkt op religieuze zangtechnieken, psychfolk, rock en Braziliaanse tropicalia. De koddige sfeer ligt hem in dit album minder in de klank maar duidelijk meer in de woorden en de scherpe betekenis daarvan als sociale kritiek. Wie het Spaans goed beheerst, zal dus meer hebben aan dit album dan anderen. De eerste innemende songs ‘¿Dónde Estás María?’ en ‘Canto Me Levantó’ beginnen op een andere manier dan verwacht en blijven in het hoofd rondspoken. In ‘Yo Soy Tu Padre, Yo Te Fabriqué’ komen we even dichterbij de bron van de vorige albums, met speelse orgelriedeltjes en een pakkende melodie. Ook in het sterke ‘Entra El Ritmo Antillano’ wordt uitgepakt met deze formule naast scheurend fuzz tone gitaarspel in synth wave modus. Daarna verlopen andere songs helaas wat meer in een repetitief galopperend ritme en moeten we toch beamen dat de kost wat kariger is dan op vorige albums. ‘Estaré Alegre, No Estaré Triste’ geeft dan nog een herkenbare gitaarrifmelodie als een oorwurm die we niet direct kunnen plaatsen. Het album is leuke kost, maar doet vooral verlangen naar het oudere werk en zottere sferen. Eerlijk is eerlijk, de rijzende zijprojecten van Alvarez met zijn kompanen Pedro Ojeda en Mario Galeano, zoals het unieke wilde Los Piranas, Romperayo en Chupame El Dedo, zijn de Meridian Brothers op artistiek vlak al een tijdje voorbijgestoken.
