De komst van saxofonist Christoph Clöser luidde de eerste, belangrijkste, maar meteen ook laatste wijziging in van het donkere geluid van dit Duitse quartet. Clöser trok met zijn instrument het karakter van de band exponentieel open waardoor doom steeds meer begon te rijmen met jazz (en voor sommigen zelfs lounge). Voordien was de sound van Bohren & Der Club Gore namelijk aanzienlijk Spartaanser. Het minimalisme is (gelukkig) nooit verdwenen, daarvoor is het instrumentarium (drums mét borstels, contrabas, Fender Rhodes, vibrafoon en Melotron) steeds tot een strikt minimum beperkt gebleven en was er altijd ruimte voor stilte, véél en haast tastbare stilte. Clöser is bijgevolg de personificatie van de scheidingslijn tussen Gore Motel (1994) en Midnight Radio (95) enerzijds en al de rest: Sunset Mission (2000), Black Earth (02), Geisterfaust (05) en nu ook Dolores. Black Earth was destijds de aanzet tot een bescheiden doorbraak. Terecht en daarvan was ook Mike Patton overtuigd die vervolgens het album via zijn label, Ipecac, op de Amerikaanse markt gooide. Black Earth is dan ook hét referentiewerk in het oeuvre van dit viertal. Al wat nadien gekomen is, is in wezen niets anders dan een verdienstelijke herhalingsoefening. Dat geldt helaas ook voor Dolores: prima uitgedokterd, maar niet meer dan een variatie op een ondertussen gekend thema. Tijd misschien voor alweer een personeelswissel.
