DJ-Kicks

Laten we het eens over Zwarte Piet hebben in deze rubriek. Terwijl uw recensent – blank en van middelbare leeftijd – DaM-FunKs mix van oude en nieuwe elektronische funk beluistert, woedt in de media het zogenaamde ‘racismedebat’, waarin Zwarte Piet de spreekwoordelijke, eh… kop van Jut is. Cultuurgoed of racisme? Of allebei? Zijstraatje: was de (blanke) grungemuziek begin jaren 1990 een afrekening met de overheersende (zwarte) r&b-muziek uit de jaren 1980? Natuurlijk werd er in de jaren 1990 ook heel wat hiphop en r&b gemaakt, maar die leek toch vooral terug te grijpen op de jaren 1960 en 1970, net als de grunge, de Britpop en al het andere aan blanke muziek uit die periode. Voor de jaren 1980 haalde men collectief de neus op. Pas in de nieuwe eeuw kwamen de eighties weer in zwang. Electroclash maakte oude electro en italo weer hip, zoals de “Unclassics” van Morgan Geist en, later, Chromeo. Sinds enige tijd is er sprake van een boogie-revival: elektronisch getinte post-disco uit begin jaren 1980. Je kan er dus op wachten dat ook die foute r&b van toen weer een keer hip wordt, en dat lijkt precies de inzet van deze mix. DaM-FunK linkt op slinkse wijze Detroit-techno aan vergeten r&b-b-kantjes en electro-pop aan skweee en moderne funk. Hij roept de vraag op wat er nu zo fout was aan die jaren-1980-pop. Welke techno-producer in Chicago of Detroit is er immers niet groot mee geworden? Net als hele generaties r&b- en hiphop-artiesten. Blanke en zwarte popmuziek hebben elkaar decennialang aangetrokken en weer afgestoten. In de marges ontstond steeds weer een nieuw amalgaam. Doordat DaM-FunK, misschien wel argeloos, een nieuw licht werpt op een stukje ‘foute’ popmuziekgeschiedenis, realiseert deze recensent zich weer eens hoe zeer smaak – het aanvaarden of verwerpen van bepaalde muziek, kleding, gedragingen enzovoorts – cultureel wordt bepaald, of beter gezegd: cultuur is. Ogenschijnlijk staat de Late Night Tales-mix van Oláfur Arnalds diametraal tegenover de DJ-Kicks van DaM-FunK. Zijn mix begint dan ook met een stukje IJslandse folklore. Onbesmet Europees cultuurgoed, in IJsland vind je dat nog! De categorie roomblanke high brow-artiesten is met onder andere Julianna Barwick en Colin Stetson goed vertegenwoordigd. U merkt: ook hier liggen allerlei vooroordelen op de loer. Jai Paul en Arnalds’ subtiele Destiny’s Child-cover bieden gelukkig enig tegenwicht, evenals de eenentwintigste-eeuwse blue eyed soul van Spooky Black en James Blake. Voor beide cd’s geldt: onbevooroordeeld luisteren. Vergeet dat racismedebat. Mix the colours!

tekst:
Maurice Dumont
beeld:
DaM-FunK_DJ-Kicks
geplaatst:
do 8 nov 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!