Disquiet

Het huwelijk tussen elektronica en klassiek waar het IJslandse Bedroom Community-label nu al zes jaar goede sier mee maakt is zo consistent van kwaliteit, dat we hun typische geluid zo langzamerhand onwillekeurig met IJsland identificeren. We meenden dan ook een redelijk idee te hebben wat we konden verwachten van nieuwkomer Paul Corley – eenzame piano’s, larmoyante strijkers, zacht krakende laptops – en dat blijkt redelijk te kloppen; de strijkers ontbreken, maar in plaats daarvan is er een minstens zo eenzame gitaar (bespeeld door Ben Frost). Corley, die al sinds 2007 als opnametechnicus deel uit maakt van het collectief rond het label, schetst er vier lange, verstilde nummers mee. De piano is het dominante instrument, maar de elektronische geluiden en effecten zijn sterk bepalend voor het hele beeld. Enerzijds gaat er een behaaglijk warmte uit van de spaarzame, gedempte pianotonen, en de zacht knisperende elektronica, die soms het idee van een haardvuur oproept; tegelijk contrasteert Corley dat veilige gevoel met nerveus getingel, onbestemde drones en vervreemdende geluiden, deels ontleend aan opnamen van paranormale fenomenen. Die tegenstelling maakt dat de muziek een zekere spanning houdt, en dat we een van de tracks terugvonden in een playlist met de titel “15 Easy Music For Comas” die Tim Hecker voor The Wire maakte is dan ook overdreven. Tegelijk is het wel muziek die soms zo aan elkaar lijkt te hangen van incidentele klanken, dat ze de volle aandacht vereist om haar goed te kunnen waarderen. Voor liefhebbers van Peter Broderick, Nils Frahm et cetera.

tekst:
Maarten Schermer
beeld:
PaulCorley_Disquiet
geplaatst:
ma 5 jan 2015

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!