Het lidmaatschap van voormalig Black Lips-gitarist Jack Hines roept natuurlijk hoge verwachtingen op. Die werden op het debuut uit 2011 moeiteloos ingelost en op deze opvolger, inderdaad, nu al, staat evenmin een zwakke noot. Julie Hines (zijn zus?) bespeelt de bas, en de zang wordt afwisselend door Jack en door nachtbraakster Vashti Windish (ook Golden Triangle) verzorgd. Een kwintet is het, dit K-Holes, met nog een extra dame (Sara Villard) die met haar saxofoonuithalen duidelijk de songs mag inkleuren en drummer Cameron Michel die zijn best mag doen om iedereen in het gareel te houden. Tien postpunknummers in een grimmige sfeer is wat Dismania heeft te bieden. En dat gebeurt op een veelzijdige manier, eentje die hen niet op een groot voorbeeld vastpint, maar vele gezichten van de band laat horen. Opener Child bijvoorbeeld neigt naar het ruigste van Mazzy Star, maar het is vooral in de songs die worden gezongen door Vashti dat we een onmiskenbare verwantschap met Siouxie And The Banshees ontwaren. Rats is zelfs een heel fel en sterk nummer, net als Numb en Acid. Als Jack Hines de zang voor zijn rekening neemt, kiest hij meteen ook voor de tragere nummers, al zijn die net zo intens als de rest. De saxofoon scheurt bij K-Holes de songs niet aan flarden, integendeel, de sax zorgt voor een swingende melodieuze lijn die helpt het schreeuwerige en de donkere textuur aan banden te leggen. Afsluiter Nothing New neemt meer dan vijf minuten van het half uur in beslag en hier etaleert de band zijn interesse in trashy psychedelica. Het is meteen een mooie afsluiter die veelbelovend klinkt en zeker navolging verdient op de volgende plaat.
