Screamo/punkband Kasa houdt niet van uitleg. De enige tekst op het hoesje luidt: Kasa, translating to Hate in the bands almost forgotten native tongue – wat dat precies is, blijft een beetje schimmig – says more about the band than any blurb or review ever could. Haat is inderdaad de dominante emotie van hun eerste twee eps bijeengebracht op deze handgemaakte, gelimiteerde uitgave. De vier jongens schreeuwen zich de longen uit het lijf en spelen voor hun leven. Het album opent met het opvallende Staring Backwards, waarin Kasa laat zien wat ze het beste doet: gekrijste vocalen combineren met meerstemmige refreinen tot een luisterbaar, zelfs catchy geheel. Pure intensiteit, maar met ademruimte. Kasa speelt voortdurend met spanningopbouw. Tweedelig nummer i. No Silence ii. On the Holy Headland begint met een monoloog begeleid door feedback, om vervolgens alle kanten op te schieten met breaks en melodieën. Meezingbare refreinen zoals op Bring The Missiles komen bijna onverwacht, maar doen niet af aan de urgentie van de zang. Live loopt Kasa over van energie en zoekt de band voortdurend contact met het publiek, jammer genoeg klinken de vocalen op de plaat ijl en ver weg. Door de vele wendingen, versnellingen en vertragingen blijft de plaat tot het einde toe interessant en nummers als Staring Backwards hoef je maar één keer te horen en je krijgt ze niet meer uit je hoofd. Maar om Kasa op haar best te zien moet je een liveshow bezoeken, liefst in een zweterig kraakpand.
