De Italiaan Giulio Aldinucci is al jarenlang actief als componist. Hij beweegt zich het liefst in het veld van de experimentele elektro-akoestische muziek en dito soundscapes. Bij Karl waren ze zo tevreden over ‘Borders And Ruins’ dat hij vorig jaar voor het label maakte, dat ze hem alle vrijheid boden voor een opvolger. En die opvolger is minstens zo geslaagd.
Aldinucci verweeft op meesterlijke wijze ambient en veldopnames, maar maakt er behoorlijk sacraal aandoende muziek mee. Bij het beluisteren van ‘Disappearing In A Mirror’ waant een mens zich zowaar in het Vaticaan ergens in de middeleeuwen. Dat was niet het concept natuurlijk. Dat focust zich op de vraag rond de eigen identiteit, een reflectie op de huidige snel veranderende samenleving die een modaal mens al eens uit zijn evenwicht durft te duwen.
Die reflectie weerspiegelt zich in de muziek, die naar binnen gericht is. Onze eigen interpretatie om het album met religieuze muziek te verbinden, is zodoende absoluut niet te ver gezocht. De muziek nodigt namelijk uit tot bezinning, tot rust komen, tot het zichzelf in vraag stellen en misschien zelfs wel een klein antwoordje te vinden. En ook zonder die poespas is dit gewoon een heel mooi album.