Disappearance

Taylor Deupree heeft vele terreinen van de (experimentele) muziek onderzocht, maar lijkt zich nu al jaren te hebben toegelegd op minimalistische, elektronische klanklandschappen. Daarbij is het aangaan van samenwerkingsverbanden – fysiek en niet op afstand – een belangrijk facet voor Deupree geworden. Op zijn eigen label is recent weer een aantal nieuwe coöperatieve resultaten verschenen. De samenwerking met Seaworthy (Cameron Webb) is gestart met een drie dagen lange jacht op geluiden in het winterse natuurgebied nabij Deupree’s studio. De field recordings zijn als uitgangspunt genomen voor vijf kalme, ingetogen stukken met vooral gitaar, elektronica en de geluidsopnamen. Drie stukken – Wood, Winter en Hollow – stellen de instrumenten centraal: de gitaar van Seaworthy, de percussie van Deupree, een klokje hier, een krakende tak, synthesizers daar, aangevuld met tal van andere geluidjes, waarvoor zelfs een microfoon in een half bevroren beekje is gestoken. Als intermezzi zijn er twee kortere composities, waarin juist de elektronica en field recordings centraal staan. ‘Wood, Winter, Hollow’ is sfeervol en rustig, maar toch een volle plaat. De winter in het bos klinkt niet kil en ijzig, maar op een kalme manier haast geborgen en warm. Nog abstracter is het resultaat van de muzikale ontmoeting met Ryuichi Sakamoto. De twee kennen elkaar al sinds een samenwerking in 2006, maar namen niet eerder samen op. ‘Disappearance’ kenmerkt zich door – hoe vreemd dat ook klinkt bij een cd vol elektronica, pianoklanken en field recordings – verstilling. Sakamoto speelt zowel ‘gewone’ als prepared piano, wat nauwelijks een melodielijn lijkt op te leveren, maar vooral flarden. Het druppelende, tastende spel gaat soms gepaard met contrasten in zachte noten en harde aanslagen, zoals in ‘This Window’. De schaarse noten worden omgeven door het schuivende geluid van een kruk of van de pianosnaren. Deupree voegt er al even ingetogen en toch intense geluiden aan toe met akoestische gitaar, tapes, synthesizers en gevonden voorwerpen. Het tweetal behoudt een bijzonder evenwicht tussen de akoestische en elektronische klanken. Het laatste nummer is een meer dan waardige afsluiter. De eigen wereld van Sakamoto en Deupree krijgt een ijle en warme toevoeging met de fluisterzang van de Japanse Aoba, maar vooral indrukwekkend mooi is de toevoeging van haar hartslag.

tekst:
Robert Muis
geplaatst:
ma 5 jan 2015

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!