Dis

We gaan niet rond de pot draaien. Het Utrechtse Moi, Le Voisin telt met zanger Benjamin Van Vliet een Gonzoïst in de gelederen. Op hun derde langspeler ‘Dis’ verkennen ze steeds verder het herfstige landschap tussen weerbarstige country, gloedvolle harmonieuze folk en soms lichtvoetige indiepop. Iets wat ze zelf graag postfolk of akoestische punk noemen. Ze switchen in hun invloeden van Ierse folk naar Balkanvibes en Amerikaanse Appalachenfolk. Het komt er gewoon op neer dat de band ondertussen zijn eigen muzikale wereld heeft gevonden en steeds verder uitpuurt. Eén van onze favoriete nummers op het album is het donkere ‘Werewolves’, waarin de stemmen tegen elkaar botsen en ook nog eens botsen op de cello en melodica. Het is een soort nummer dat Akron/Family zou maken als ze in een popbui zijn. Het volgende nummer ‘Little Johnny Brown’ is dan weer geleend van Bessie Jones, één van de vele artiesten die dankzij Alan Lomax werd gered van totale vergetelheid. Dat de band behoorlijk eigenzinnig is, wordt ook bewezen door de opnamemethode. Op slotnummer ‘A Mountain’ na, werd alles gewoon opgenomen in de open lucht, niet in één of andere nette studio. Warm plaatje waarmee mee soms ook te lachen valt. Luister maar naar de intro van countrysleper ‘Hastala (Canción De Manuel)’. Onze conclusie na de vele luisterbeurten die het album al kreeg is lovend, en niet alleen omdat het een mede-Gonzoïst is.

tekst:
Maarten Timmermans
beeld:
MoiLeVoisin_Dis
geplaatst:
ma 5 jan 2015

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!