Dirr

In een klein decennium en met bijna honderd releases, is Hubro uitgegroeid tot een van de meest in het zicht lopende Noorse labels voor improvisatie en aanverwanten.

Net als heel wat vergelijkbare labels wordt ingezet op dat Noordelijke geluid (iel, kaal, filmisch), met minimalisme, improvisatie, volksmuziek, kamermuziek en rockelementen die doorgaans in de blender belanden.

Met Slagr, een nieuw trio op het label, wordt uitgeweken naar uithoek van onder meer 1982, muzikanten die vooral een zwak hebben voor uitgedunde stukken waar een gure wind doorheen waait en die ver uit de buurt van elektronisch gefröbel blijven.

Anne Hytta (Hardanger fiddle), Amund Sjølie Sveen (vibrafoon en glasharmonica)en Katrine Schiøtt (cello) kiezen resoluut voor openheid, met geluid dat in de hiërarchie net iets hoger staat dan songs. Maar soms is de grens tussen compositie en improvisatie al net zo moeilijk vast te grijpen als de lange strijkerslijnen of mechanisch aandoende herhalingen.

Wie een zwak heeft voor het werk van Nils Økland en zijn Belgische vrienden van Linus en Aspen Edities, die vindt in deze combinatie van uitgebeende kamermuziek en innemende dromerijen vast wat verpozing. Wie nood heeft aan eclectische/elektrische uitdagingen, die laat deze kelk best passeren.

Splashgirl was een klein decennium geleden de eerste band om te tekenen bij het jonge Hubro en is er intussen toe aan album nummer vijf. Wat ooit begon met een vrij traditionele invulling van het pianotriogegeven, groeide stapsgewijs uit tot een auditieve speeltuin tussen elektroakoestische fantasieën en occasionele uitstappen richting geluidscollages, met ‘Field Day Rituals’ (2013) als hoogtepunt.

Met ‘Sixth Sense’ is de band, die opnieuw producer Randall Dunn onder de arm nam, toe aan zijn meest ambitieuze en uit de band springende release. Het start nog erg klassiek en minimalistisch met het spaarzame getingeltangel van ‘Carrier’, maar al snel worden klanken toegevoegd en bedolven onder allerhande effecten.

Piano, bas en drums krijgen dan ook gezelschap van allerhande keyboards, gitaar en drummachines, wat leidt tot stug wentelende grooves, filmische passages die uitbarsten in voluptueuze geluidsconstructies, en raakpunten met ambient en Kosmische Musik die getuigen van een onstuitbare ambitie.

Helaas lijkt het trio niet te beseffen dat sonische experimenten en rijkheid niet noodzakelijk leiden tot samenhang. Hoe verder je verzeild geraakt in dit vlees-noch-vis-verhaal, hoe sterker je beseft dat die weelde haaks staat op de werkelijke zeggingskracht. Als dat vernieuwing is, dan zullen we toch eens passen daarvoor.

tekst:
Guy Peters
beeld:
Slagr_Dirr
geplaatst:
ma 6 jan 2020

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!