Dimensional People

Jan St. Werner (Keulen) en Andi Toma (Düsseldorf) begonnen hun gemeenschappelijk project in 1993, wonen sinds 2011 in Berlijn, en slagen er nog steeds in om vernieuwende albums te maken. Niet alles uit hun inmiddels behoorlijk uitgebreide oeuvre imponeert, maar het nieuwe ‘Dimensional People’ doet dat wel.

Waar ‘Parastrophics’ (2012, Monkeywrench) ons niet helemaal kon overtuigen, doet dit behoorlijk experimentele album dat grotendeels wel. De terugkeer naar het voor kwaliteit garant staande Thrill Jockey (‘Niun Niggung’, ‘Radical Connector’, ‘Idiology’) daagde het duo blijkbaar voldoende uit om hun immer dwarse beentje nog dwarser te zetten dan gewoonlijk.

Veel dansen zal de luisteraar niet moeten doen, toch niet op de eerste helft van de plaat. Daarvoor zitten die nummers te vreemd in elkaar, en is er van wulpse ritmes die uitnodigen tot bewegen, nauwelijks sprake.

Halfweg, met ‘Daylight’ en ‘Tear To My Eye’, wordt het roer omgedraaid, gaat het duo aan de slag met wereldmuziek en reggae, mogen de beentjes worden losgedraaid en zet Mouse On Mars iedereen weer lekker een hak.

Ook tijdens die twee nummers blijven steevast tegendraadse ritmes en geluiden opduiken. En dan mogen de beentjes opnieuw de kast in. Die veelzijdigheid van de plaat heeft ook te maken met de immense reeks gasten die meewerken:  Justin Vernon (Bon Iver), Zach Condon (Beirut), Spank Rock, Aaron en Bryce Dessner (The National), Swamp Dogg, Eric D. Clark, Lisa Hannigan, Amanda Blank, Sam Amidon, Ensemble Musikfabrik, en nog een twintigtal meer. Elk draagt zijn steentje bij an een chaotische muzikale trip die als een soort performance wordt gepresenteerd.

De plaat doorgronden kost meer tijd dan een paar luisterbeurten, en dat zijn bij ons meestal de platen die het meest de revue passeren. Die twee wereldmuziekjes slaan we dan wel over.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
Mouse_On_Mars_Dimensional_People
geplaatst:
do 23 jan 2020

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!