Digital Dust

De vrijheid die ’51433213’ ademt, is bijzonder. Toch begeeft Glice zich niet zozeer buiten de gebaande padden van ambient noise. Het is de interpretatie van het duo dat deze ep zo, eh, bijzonder maakt. Dat duo is Ruben Braeken en Melle Kromhout, ook actief in Amsterdamse underground-acts als Apneu, Katadreuffe en als noise-wetenschapper verbonden aan de universiteit. Daar is de verklaring voor de vrijheid die de vier experimenten gemeen hebben: hier komen hoofd en lichaam bij elkaar, theorie en ambacht geven elkaar de hand. De donkere klanken hebben net genoeg structuur om houvast te bieden en schurken gevoelsmatig dicht tegen de ambient uit Birmingham van begin jaren 1990. En toch klinkt Glice vaak als een uit de dood herrezen pre-historische sjamaan: onheilspellend en duister en stokoud, maar zo spannend dat de nieuwsgierigheid het met gemak wint. Een soort new weird ambient, eigenlijk. Ook Peter Adriaenssens alias 6SISS haalt zijn inspiratie hoorbaar uit Noord-Engeland al verwerkt hij die tot een nieuw geluid dat zindert van spanning. Het prachtige ‘Synesthesia’ combineert de extase van de vroege Joy Division met die van minimale industriële techno-experimenten. Dat laveren tussen zwaar a-synchroon én melodieuze popelementen – hoewel soms nauwelijks hoorbaar – maakt ‘Digital Dust’ tot een prachtig album dat de luisteraar constant op het verkeerde been zet. Zoals de cyborg dat in de films ‘Ex Machina’ en ‘Blade Runner’ doet: er klopt iets niet, maar de machine lijkt zo levensecht dat het er eigenlijk niet toe doet. En dus is het heel fijn verdrinken in de industriële, verontrustende techno van de Belg. Prachtalbum.

tekst:
Theo Ploeg
beeld:
6SISS_Digital_Dust
geplaatst:
zo 2 dec 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!