Die Alone

Debuut van dit kwartet uit Seattle. Niet dat de bandleden groentjes zijn: zangeres Shannon Perry was al actief in de bands Butts en Katherine Hepburn’s Voice, gitarist TV Coachan runt zijn eigen platenlabel GGNZLA en speelde mee op platen van R. Stevie Moore. Bassist Shane Herrell was gitarist bij First Times en speelt ook nu nog bas in Bread & Butter. Drummer Jordan T. Adams ten slotte heeft een verleden bij Spurm en Monarchies. Zelf benoemen ze hun muziek als ‘whoa-pop’ alhoewel ze ook met een term als ‘prog-punk’ kunnen leven. Daarmee geven ze ook al aan dat ze het onderwerp (en de titel) van de plaat, sterfelijkheid, niet al te serieus willen benaderen. Het is vooral de krachtige stem van Perry die – al dan niet in harmonie met de andere bandleden – de hoofdrol opeist. Een krachtige stem met een eigen stemkleur die past bij het weirde popamalgaam dat de band hier brengt. In opener ‘Just Get High’ klinkt ze glamoureus, tussen zingen en parlando in ‘Glam’, een trukje dat ze nog wel eens toepast in andere songs op deze plaat. Muzikaal slingert de band tussen pop, glamrock, wave en postpunk. Alsof B-52’s, Dresden Dolls, Talking Heads, Blondie en Sparks samen in een truck zitten en constant zitten te ruziën over wie nu achter het stuur moet plaatsnemen. Je hoort niets nieuws – wat niet altijd hoeft voor ons – maar de band probeert krampachtig om alles in een glimmende verpakking te steken terwijl de inhoud dikwijls niet meer is dan doffe herkauwing. Het is niet allemaal ellende, maar de meeste nummers passeren zonder de intentie om te blijven hangen. Het is vooral het tweede deel van de plaat die de betere nummers herbergt: ‘There Are Worse Things I Could Do’(een cover van de Grease-soundtrack), ‘Not Allowed’ en ‘Boys I Like’. Goed geprobeerd, maar net niet goed genoeg.

tekst:
Christophe Vanallemeersch
beeld:
Gazebos_Die_Alone
geplaatst:
do 8 nov 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!