Devil May Care

Truus de Groot heeft voldoende in huis om op eigen kracht muziek te maken, maar blijkbaar houdt ze ervan te werken met wat anderen te bieden hebben. Het aantal samenwerkingen waar ze haar naam aan verbonden heeft, is net weer uitgebreid met ‘Devil May Care’ dat ze met de Braziliaan Miguel Barella heeft opgenomen onder de naam Blue Beast. De twee bieden tegen elkaar op in het gebruik van elektronica, waardoor de nummers een bizarre kluwen van vervreemdende klanken geworden zijn. Maar dat is slechts de helft van het verhaal. Die verknoopte en verwrongen geluiden vormen een woelige bedding waar De Groot haar stem overheen laat glijden met de verleidelijkheid van een Sirene, die scheepvaarders naar hun ondergang lokt. Barella stelt daar van tijd tot tijd een gitaar en digitale ritmiek tegenover. Die duiken op uit het elektronische weefsel, verdwijnen er weer even zo gemakkelijk in. Tegenover die woelende wirwar, waarin je oren een weg proberen te zoeken door, staat een trage ballade als ‘Heartbreakville’. Die begint met schijnbaar lukraak plukken aan gitaarsnaren. De Groot laat haar stem in alle rust voortstappen, bijgestaan door afgemeten slagen op virtueel slagwerk, terwijl een gitaar steeds opnieuw achterstevoren aanzwelt en in de verte een zacht zoevend fluiten een lange, ijle streep door de muziek trekt. Blue Beast maakt rock en electro-pop. Daar is geen twijfel over mogelijk. Maar het tweetal injecteert het genre met een surrealisme dat mijn hoofd gelukzalig doet snorren. En het alleszins smakelijke hoesontwerp van Rik van Iersel kan dat alleen nog maar versterken.

tekst:
René van Peer
beeld:
BlueBeast_DevilMayCare
geplaatst:
vr 11 jan 2019

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!