Violiste Sarah Neufeld, ooit lid van de Canadese band Arcade Fire, trad eerder naar buiten op het album ‘Never Were The Way She Was’ met de imposante saxofonist Colin Stetson. Dat was een ideale combinatie. Haar hoog oprijzende, ruimtelijke vioolspel en zang kregen tegenwicht in het onderaardse grommen en brullen dat Stetson uit zijn rieten blies. Op ‘Detritus’ heeft ze het rijk (vrijwel) alleen. Ze wordt links en rechts wel bijgestaan door gastmusici als slagwerker Jeremy Gara en Stuart Bogie in de rol van eenmans fluitorkest, maar alles is gericht op haar viool en haar stem. Die glijden gaandeweg als vanzelf richting de stratosfeer, omgeven door ruime porties galm. Ze voert die glijpartijen vaak uit in tegenovergestelde bewegingen, telkens in zes stapjes van boven naar beneden, waarna ze wiegelend rond een toon blijft hangen. Hier en daar komt ze akelig dicht in de buurt van het werk van Philip Glass, waar niet zo veel vooruitgang meer in zit. Enerzijds geeft ze haar muziek zodoende een plezierige lichtheid, alsof ze je laat meezweven op kleurige nevelsluiers. Daar staat tegenover dat het op den duur wel erg eenvormig wordt. Sommige nummers gaan in elkaar over zonder dat je het merkt. Prettig als je je even wilt onttrekken aan de grauwheid van alledag, maar op den duur doet het denken aan muzak vol edelgassen. Een dubbelgespierd contragewicht zoals Stetson dat inbracht, wordt node gemist.