Op hun flauwst klinken ze op dit plusminus twintigste studioalbum als een afdankertje van The Levellers. Wie ons niet gelooft, moet bijvoorbeeld maar ‘ns luisteren naar opener ‘Lawrence Of California’ of ‘Andromeda’. Wanneer ze wat weerbarstiger klinken en het experiment niet uit de weg gaan, bewijzen The Mekons dan weer dan ze een niet te negeren telg zijn van de allervroegste Engelse punkgolf. De band werd namelijk opgericht in 1976 en is, in tegenstelling tot de vele tijdsgenoten die kozen voor (lucratieve) reünies, altijd blijven bestaan. Ze komen overigens uit dezelfde scene als Gang of Four en Delta 5, allemaal bands die destijds opborrelden aan de kunstrichting van de universiteit van Leeds. Ze zijn ook altijd platen blijven maken. Aan oprechtheid dus geen gebrek. In de loop van de jaren hebben ze meer en meer Britse folk-elementen en Amerikaanse (alt.)country-invloeden in hun geluid geïncorporeerd en dat maakt het er niet eenvoudiger op om hen stilistisch te plaatsen. Ook nu niet. ‘In The Sun/The Galaxy Explodes’ leunt bijvoorbeeld op een lui reggaeritme. Op ‘Deserted’ is een flinke rol weggelegd voor viool en piano en moeten we af en toe denken aan Dexy’s Midnight Runners. ‘Mirage’ is een van de (weinige) voorbeelden op het album waar de gitaren wringen en schuren, beetje zoals The Ex of zelfs Crass. ‘Deserted’ is een conceptplaat over woestijnen en sterrenhemels die werd opgenomen in het Joshua Tree National Park in California en dat verklaart enigszins de weidsheid van het geluid. ‘Deserted’ balanceert echter op de dunne koord tussen (te) traditioneel en melig voor wie het allemaal graag wat rauwer en hoekiger wil.
