Der Endless Dream

Vier jaar na ‘Im Argen’ heeft het uit Leipzig en Wiesbaden afkomstige Radare hun nieuwe, meticuleus in elkaar gezette album klaar. Waar ze die vorige plaat ook qua opnames helemaal zelf in handen hielden, gaven ze nu de voorkeur aan Lari Eiden als opnamemeester. Waar de band in zijn vroege jaren, getuige debuut ‘Infinite Regress’ (2010) de kaart van de postrock met de inherente gitaarstormen, verkoos, evolueerde de band geleidelijk aan richting donkere, meer jazzy muziek. Denk eerder aan Slint, The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble en Bohren & Der Club Of Gore. Dat heeft ook deels te maken met de verandering qua bezetting. Bassist Matthias Jurisch verliet het schip en werd vervangen door Dominik Fink, die niet alleen bas speelt maar ook zijn saxofoon inzet. Fabian Bremer (gitaar, synthesizers), Henrik Eichmann (drums, klarinet) en Jobst M. Feit (gitaar, synthesizers) zijn lid gebleven. De komst van Fink heeft een grote invloed gehad op Radare, dat nu klinkt alsof ze dingen naar het maken van een soundtrack in de stijl van ‘Twin Peaks’. Intrigerende muziek met een donker kantje waar van postrock nog nauwelijks sprake is. Van echte jazz evenmin trouwens. De zeven nummers klinken bedaard, ingehouden en tegelijk intelligent en verrassend. ‘Der Endless Dream’ is dan ook een uitstekende plaat om even tot rust te komen. Orso, uit Lausanne, Zwitserland, houdt zich wel nog netjes aan het aloude postrock-idioom. De leden deden eerder ervaring op in bands als Kruger en JuneDeVille. Orso kiest voor de tegen metal aanschurkende kant van de postrock, al is er voldoende ruimte voor de typische melancholie. Massieve brokken muziek krijgen zo wat rustmomenten ingebouwd, waardoor het allemaal te verhapstukken blijft. De band wordt nogal eens weggezet als postmetal en spelend in de lijn van Cult Of Luna en Neurosis. Dat vinden wij allemaal te veel eer. Het album duurt met zijn uur en een kwartier ook veel te lang om te blijven boeien. Te weinig variatie tussen de nummers onderling. Het klinkt al snel allemaal eender en eerder gehoord. Te consumeren in kleine porties, dan valt het allemaal nog mee. Het grote voordeel is dat ze allemaal hun mond houden. Dat is al iets. Geef ons maar de Noren en Zweden van Orsak:Oslo. Het trio is al enkele jaren actief en bracht behalve één maxi louter digitale ep’s uit. Zes van de nummers daaruit zijn nu verenigd op dit debuut annex verzamelalbum. Heerlijke instrumentale psychedelische postrock met veel variatie is dit. De plaat geeft een mooi staalkaartje van hun kunnen en kan zonder enige moeite een mooi toegangsticket bieden tot het spelen op de betere festivals, een Dunk! voorop. ‘Sleepwalker’ heeft bijvoorbeeld een zeer geslaagde Scandinavische vorm van het desolate woestijn-Americana gevoel mee. Geen van de zes nummers ontgoochelt, en dat is tegenwoordig nog weinig bands binnen het genre gegeven. Een zeer aangename kennismaking.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
Radare_DerEndlessDream
geplaatst:
ma 14 feb 2022

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!