Democracy Of Dust

Het Duitse (Essen) label Midira specialiseert zich in drones, ambient, noise en darkjazz. Het trekt voornamelijk de kaart van vinyl en tapes. Midira is dus een ideaal platform voor de muziek van de Canadees Eric Quach alias thisquietarmy. Op Midiri verkeert hij overigens in het gezelschap van Aidan Baker (Nadja), A-Sun Amissa, Dirk Serries, Fabio Orsi, N en zo nog wat al dan niet illustere namen uit de dronescene. Quach heeft bijna een even grote productiedrang als Baker, maar houdt het meestal onder de noemer thisquietarmy, waarmee hij ook frequent samenwerkingen met anderen aangaat. Zo kwam onlangs de split met Thank U For Smoking uit Sardinië tot stand (op Subsound), waarbij beiden elkaars nummers verder inkleurden. Meer dan zomaar een split, wat de voorkeur wegdraagt van thisquietarmy. De in Toronto gehuisveste Quach dweilt regelmatig het Europese vasteland af (zo ontmoette hij ook eerder genoemd Thank U For Smoking), waar hij een graag geziene gast is die steevast voor uitmuntende concerten zorgt. En zijn platen steken meestal ook boven het maaiveld uit, en daar vormt ‘Democracy Of Dust’ geen uitzondering op. Telkens weer slaagt Quach er in om met andere middelen drones op te wekken, die net zo sterk en gevarieerd klinken als de drones die hij met zijn gitaar en een leger aan effecten in elkaar zet. Want in tegenstelling tot veel genregenoten zorgt hij er wel voor dat elk album anders klinkt, grensverleggend bijna binnen het dronegenre. ‘Delineation-A Collection Of Reinterpretations & Remixes’ is, als we het goed hebben wegens niet gezien, een mooi vormgegeven box met vier cassettes en kunstig en goed verzorgd artwork. Het idee van labelbaas Dimitrios Kaitsis was om artiesten die iets hebben uitgebracht op zijn label, werk van andere artiesten op zijn label te herinterpreteren, remixen of er een zogenaamde ‘delineation’ van te maken. Zonder de tracklijst te bestuderen, horen we dertien zeer goed gebrachte stukken die alle kanten van het dronespectrum beslaan, en waar het er uiteindelijk, bij het beluisteren, ook niet echt meer toe doet wie wat heeft bijgedragen. Het album klinkt uitermate coherent, zeker gezien het groot aantal artiesten, wat tegelijk een verrijking (een heerlijke plaat om bij weg te dromen) als een verarming (geen enkele artiest heeft een eigen herkenbaar gezicht, ook niet na meerdere keren luisteren) is. Maar we klagen niet, want er staat geen enkel slecht stuk op, en dat is zowaar bijna een unicum voor een verzamelalbum.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
thisquietarmy_Democracy_of_Dust
geplaatst:
zo 13 jan 2019

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!