Demiurgia

We stonden eerst wat huiverachtig tegenover Graceful. Een kwartet uit Nantes dat zich wil meten met Faith No More, dat ligt bij ons een beetje moeilijk. Het kan ook liggen aan het feit dat we nooit een grote liefhebber zijn geweest van die band. Niets tegen Mike Patton, maar voor onze oren heeft zijne wispelturigheid veel betere dingen gedaan in zijn muzikale carrière. Koppig en naarstig als we van inborst zijn, hebben we het schijfje toch maar eens in de speler gepleurd. En we hebben er zelfs geen spijt van. Akkoord, François Orain is niet zo sterk als stemkunstenaar als Patton, al scheelt het soms bitter weinig. Muzikaal is Graceful al net zo veelzijdig. Van verstilde passages over cross-over (lang geleden die term, hiphop meets metal en nog een en ander) tot bijna pure metal. De band gaat het experiment niet uit de weg, getuige een kuitenbijter als ‘Scrapes’. Telkens als Graceful ons begint te vervelen – niet alle fragmenten binnen de nummers zijn even geslaagd – zijn ze alweer een andere kant opgegaan. Net dat is de sterkte van dit album: het laat geen kans onbenut om te vermijden dat we gaan kankeren.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
Graceful_Demiurgia
geplaatst:
di 21 dec 2021

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!