Dekmantel Festival 2019 - (c) Bart Heemskerk

Dekmantel 2019 tussen de bomen

Na een voor de fijnproevers twee geslaagde dagen in het centrum van Amsterdam was het tijd voor de verplaatsing van Dekmantel Festival naar het Amsterdamse Bos, alwaar drie dagen vol eclectische elektronica op het programma stonden.

Van vrijdag 2 tot en met zondag 4 augustus waren we getuige van optredens die varieerden van verrassend tot voldoend aan de verwachtingen. Dat alles in een prachtige omgeving.

Kneuterig

Op de dagen in het weekend merken we nog meer dan op de woensdag en donderdag dat het merendeel van het Dekmantel publiek uit het buitenland komt. Of zo lijkt het althans. Britten, Italianen, Spanjaarden, Fransen, Amerikanen… Maar blijkbaar ook gewoon een vriend die we nog kennen van de basisschool die wel al binnen het eerste uur tegen het lijf lopen. Mondiale aantrekkingskracht en lokale kneuterigheid komen perfect samen.

We manoeuvreren ons tussen de wespen door en met de biertjes in plastic glazen die gerecycled dienen te worden gaan we het avontuur aan. We worden direct beloond bij de Red Light Radio stage door de Venezolaanse Bear Bones, Lay Low, die ons in zijn greep houdt met steeds dichter op elkaar komende, knerpende beats. Een sjamaan die middels repetitieve klanken ons ver weg voert, tot we plots weer in het hier en nu zijn. Er zit namelijk een wesp in ons bier.

Murw

Op naar de Selectors Stage, waar de Italiaan Donato Dozzy maar liefst 3 uur de tijd krijgt om zijn muziek te brengen. De ‘professor’ staat vooral bekend om zijn diepe ambient techno, maar neemt dit keer de tijd om rustig via disco op te bouwen. De sfeer tussen de bomen van het bos is gemoedelijk, ondanks de enorme drukte bij het podium. Ondanks dat we liefhebber zijn van de reguliere sets van Dozzy, trekken we ons toch los om ons richting de UFO Stage te begeven.

Daar treden namelijk twee andere grote namen uit de techno scene op onder de gezamenlijke naam Ugandan Methods. Karl O’Connor (Regis) en Michael Wollenhaupt (Ancient Methods), de twee mannen achter de naam, staan bekend om beukende doch interessante techno met een twist. Als Ugandan Methods winden ze er ook geen doekjes om: de UFO trilt op zijn grondvesten en meer en meer mensen lopen de tent in. Wellicht speelt het duo af en toe iets teveel op safe, maar het is een meer dan prima set.

Dat geldt ook voor Vatican Shadow, die in de kleinere UFO II Stage wellicht nog harder van leer trekt. Dominick Fernow, de man achter het alias, is een veelzijdig artiest. Als Prurient maakt hij gruizige noise, maar hij heeft bijvoorbeeld ook een tijd gespeeld in de band Cold Cave. Op Dekmantel knalt hij zijn industriële techno met overgave en weet hij ons in positieve zin murw te beuken. Een puike eerste dag.

Sentiment

Op de zaterdagmiddag treedt Kamaal Williams met zijn driedelige band aan en brengt precies dezelfde energie met zich mee als van zijn voormalige project Yussef Kamaal (met daarin ook Yussef Dayes). Dat betekent: onophoudelijk funky composities die zwaar op zijn keyboard leunen.

Na drie uur DJ Spinna duurt het een ogenschijnlijke eeuwigheid voordat het publiek meekomt met Williams, die bijgestaan door saxofoon, percussie en bas het soort nieuwe jazz aan de dag legt dat wat Gonzo betreft voor altijd mag doorklinken. Het is één van de vele concerten en DJ sets die op het mainstage worden gehouden waarbij de optredens dood lijken te vallen door de overvloed aan ruimte.

De vraag is of Williams in een kleinere ruimte — zoals de Greenhouse stage — beter zou gedijen; een intiemere setting waar de charmant rommelige stukken van zijn set eerder worden vergeven. Hij is echter de meest vocale frontman die we het hele weekend zien, wat op het grote podium broodnodig is. Uiteindelijk wordt als laatste nummer het prachtige ‘Strings of Light ‘van de Black Focus EP ingezet — een van de weinige tracks van zijn vorige werken — maar hier wordt het pijnlijk duidelijk dat Yussef Dayes zijn slagwerk niet mag ontbreken. De live uitvoering doet een hoop voor sentimentele waarde, maar zonder het de drijvende kracht van Dayes’ percussie valt het stuk al voordat het loopt.

Grootheid

Als case study voor een stagewissel dient zich gelijk een perfecte mogelijkheid aan; zodra Williams’ laatste noten over het grote veld galmen begint in de Greenhouse de set van Leroy Burgess. Deze legende uit New York sprak eerder in de week al in een RA Exchange over de kracht van muziek, en op de perfecte stage bewijst hij zijn status als grootheid.

Met volledige band, achtergrondzangers en een surprise-performance van Christine Wiltshire krijgt hij in no-time de overvolle tent helemaal om. Het optreden lijkt veel beter uit de verf te komen dan dat van Kamaal Williams, en het is eigenlijk gelijk de vraag waarom het live-programma op de weekenden niet verder wordt uitgebreid; al dan niet succesvol brengen zulke acts veel meer kleur en verscheidenheid in de middag dan — laten we eerlijk wezen — nóg een extra, uur lange technoset die niemand zal herinneren.

Metaltechno

Twee techno acts op de zaterdag die wij ons echter zeer zeker zullen herinneren: Parrish Smith en The Empire Line. Beide spelen achter elkaar in de UFO en kolere, wat rammen zij de spijkers uit de plinten. Bij wijze van spreken dan. Parrish Smith maakte vorig jaar indruk toen hij zowel solo optrad als samen met Mark van der Maat (Knekelhuis) als Volition Immanent.

Sindsdien volgen we hem nauwgezet en waren we bijvoorbeeld getuige van een show van hem in De School, waar hij de term metaltechno een nieuwe definitie gaf. Zo ook dit keer op Dekmantel: rauwe, industriële, slopende beukbeats met hier en daar heerlijke 1990 rave er doorheen, of gewoon wat geweldige metalschreeuwen.

Na zijn optreden volgt The Empire Line, waar onder meer Varg deel van uitmaakt. De man van Northern Electronics heeft een punk-achtergrond en die komt kneiterhard naar voren in dit optreden. Vooral door de aanwezigheid van zanger Isak Hansen, die als een soort Henry Rollins in blote barst en korte broek bovenop de tafels rondrent en middels zang en schreeuw het steeds uitzinniger wordende publiek ment. Onze mond valt open en vormt zich vervolgens om in een gelukzalige grijns. De verrassing van het festival voor ons en een act die we in de gaten gaan houden.

Onverschilligheid

De zondag wordt ingeluid door de eerste echte zonneschijn van het weekend én een DJ set van Kamaal Williams, terwijl elders King Shiloh Soundsystem hun debuut maakt op Dekmantel.

Williams laat met house, disco en funkplaten zien waar hij de energie vandaan haalt die hij de dag ervoor in zijn live optreden stak; hij bewijst echter gelijk ook dat hij beter als bandleider werkt dan als DJ. Op de Red Light Radio stage galmt de diepe dub van King Shiloh Soundsystem over een gestaag groeiende massa shirtloze Britten — diens landgenoten in aangenaam grote getale ogenschijnlijk verstek laten gaan op de laatste dag van deze marathon.

KSS neemt ruim twee uur de tijd om dub en alle variaties daarop ten gehore te brengen, een perfecte manier om de zondag te beginnen. Marie Davidson vervolgens doet geheel waar ze zelf zin in heeft — een deugd die zeker niet bij veel DJs vast valt te stellen dit weekend — wat neerkomt op een moeilijk te slikken intro van trance, doom metal en new wave. Maar, zoals gezegd, hats off voor haar onverschilligheid; de tweede helft gleed ze in een perfecte mix van new beat, oddball disco en zelfs Adamski’s ‘Killer’.

Acid

Later op de dag doet Yu Su hetzelfde trucje als tijdens haar openingsset die ochtend in de Greenhouse; bij de RLR stage laat ze geen tijd voor geouwehoer en gaat direct voor hoge energie. Met oddball acid platen en serieuze house klassiekers trekt ze een aardige massa naar het bescheiden podium.

Op de kleine stage waar doorgaans korte sets worden gedraaid valt het menig artiest vies tegen om publiek te trekken én te houden — temeer door de botsende stijlen. Het is een uitdaging om om de gulden middenweg te vinden tussen de eclectische sets aan de ene kant en een enigszins samenhangende muzikale lijn aan de andere.

Yu Su laat zien dat je enkel energie nodig hebt; hard beginnen en eindigen. Met Acid Arab’s ‘Club Dz’ luidt ze de laatste, dolle uren van het festival in, als één van de laatste tracks van een lange reeks aan eigenzinnige acid house, breakbeat en dub

Spanningsboog

De Maleisisch-Chinese Tzusing (die zijn vak heeft geleerd in Chicago) sluit zondagavond de Greenhouse af. Als er ergens geen twijfel over bestaat, is het dat Tzusing’s sets nogal polariseren. “Je houdt ervan of je haat het, zo schijnt het te zijn,” zo luidde een recensie enkele jaren geleden, een thema dat steevast wordt herhaald. Ook zondag geldt deze waarheid.

Na een heftige set van Nitzer Ebb staat Greenhouse nog volgepakt met een bruisend publiek. Nog geen twintig minuten later, door toedoen van Tzusing, is er amper een kwart hiervan over. Het is echter een toegewijde meute, een kleine groep die toevallig zin heeft in dat wat de tophit van Lentekabinet 2018 tevoorschijn haalt: een rare mengeling aan industrial, hiphop en techno. “Ik heb leren spelen voor Chinese kids met een spanningsboog van twee minuten; ik doe niet aan intro’s,” vertelde Tzusing aan RA in een profiel enige tijd geleden. Zo ook op Dekmantel.

Er wordt geopend met snelle techno, wat qua tempo echter niets belooft; de anderhalf uur durende set lijkt nagenoeg elk BPM aan te doen. Van Chinese supercharged punk (met vocals geript uit volksliederen) tot een nagenoeg integrale edit van ‘Humble’ van Kendrik Lamar. Het is geheel begrijpelijk dat de Greenhouse nagenoeg leegloopt, maar zij die achterblijven zijn absoluut onhoudbaar.

Slechts enkele momenten waarop Tzusing gevaarlijk dicht bij afgezaagde dubstepplaten komt — een minuut of twee op zijn hoogst— laten de concentratie van het publiek verslappen. Maar het laatste volle uur is een benijdenswaardige overgave, en daarmee wint Tzusing ongetwijfeld een flink aantal die-hard fans.

Is Burning

Als finale toetje van het gehele festival slepen we ons in de nacht van zondag op maandag nog een laatste maal uit ons hol en naar de dansvloer. Ditmaal in de Marktkantine in Amsterdam West, waar Dekmantel en het Pride weekend samenkomen tijdens Dekmantel is Burning.

Een lineup die geheim wordt gehouden, op het bekendmaken van CEM na, de man achter het succesvolle queer feest Herrensauna in Berlijn. In twee zalen komen in de nachtelijke uren stijlen voorbij als disco, techno, elektro en new wave en de aanwezige locals, toeristen en Pride-gangers zorgen ervoor dat er vrijwel niet stilgestaan wordt.

We herkennen op een gegeven moment nog Sandrien en Is Burning oprichter Carlos Valdes achter de tafels, maar in feite maakt het deze nacht geen moer meer uit wie er draait. Het is een samenkomen en een samenzijn van een ieder die zich openstelt voor muziek en voor elkaar. Ondanks de hitte (zelden zo gezweet) houden we het bijna vol tot het dan daadwerkelijk helemaal over is.

Na 5 dagen en ontelbare optredens concluderen we twee zaken:
1) Dekmantel Festival was wederom verdomde leuk.
2) We zijn moe, doch uitermate tevreden.

(Tekst: Allart van der Woude en Niels Tubbing)

tekst:
Gonzo (circus) Crew
beeld:
Atmosphere-1-Dekmantel-Festival-2019-Day-5-please-credit-Bart-Heemskerk
geplaatst:
zo 11 aug 2019

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!