Van techno naar drones. Het was de plotselinge gedaantewissel van Ryo Murakami toen hij in 2013 met zijn debuut ‘€˜Depth Of Decay’™ kwam aanzetten. Er is geen verrassing op ‘€˜Deist’€™, enkel een grommende kwaliteit die Sunn O))) bijna overtroeft in densiteit. Sla openingstrack ‘€˜Wall’™ er even op na. Op een plek ergens donker en intens claustrofobisch. ‘Deist’€™ als een eng vacuüm van musique concrète en overrompelende, beklemmende geluiden. Als Kreng, met drones de wereld overtreffend. Donkerzwart en ruig intens. Brokstukken van industriële duisternis, graaiend naar licht uit het ver verleden. Laag op laag op laag als koolmijnstof onder de nagels geperst. Een persistente drum op ‘Immersion’. De eindeloosheid kapot gewrikt. Cello’™s en gitaren in hun somberste tonen op ‘Play’. Van alle helderheid ontdaan, met slechts de eenzame angst als begeleiding. Een eenzaamheid die het overneemt op de titeltrack. Het grote niets. Sporadisch opgeschrikt. Een nieuwe wereldorde op ‘€˜Sand And Moon’€™, stemmen en gezangen. Even opluchting bij het elektrisch zoemen van ‘€˜Bias’™. De beklemming afgeschud, nieuwe hoop en licht. Een schijnbeweging. ‘˜Soil And Rain’€™ werpt je terug. Ryo Murakami knelt het leven en wurgt de hoop. ‘Deist’ is de laatste schram. Uitgedoofd en murw.