‘Deep In The Iris’ is de scherpe, bruut eerlijke en intelligente popplaat die Lilly Allen waarschijnlijk het liefst zou willen maken maar nooit aandurft. En ook voor Braids is het een gewaagde stap, maar dan op een andere manier. Want we kennen de Canadese band als leveranciers van trippy muziek die poppy en experimenteel combineert maar daarbij vooral naar dat laatste neigt. Maar hier presenteert de band negen scherpe popsong waarin alles draait om de teksten en de meezingbare melodieën. En wat voor een teksten! Zo gaat ‘Sore Eyes’ over het zieke gevoel dat een mens overvalt na het kijken van porno en geeft ‘Miniskirt’ scherp commentaar op de seksualisering van jonge vrouwen: “Liberated’s what you wanna call it/How about unfairly choked?” Dat alles wordt bezongen in catchy post-‘Kid A’-popsongs, opgebouwd uit piano, beats en synthsizers. De songs zijn nog steeds kleine psychedelische tripjes, maar de nadruk op de heldere vocalen van frontvrouw Raphaelle Standell-Preston maakt ze ook perfect geschikt voor de radio, waar ze een kleine revolutie zouden kunnen veroorzaken. Of deze intelligente benadering van commerciële pop ook de bijbehorende schaalvergroting gaat veroorzaken voor Braids valt natuurlijk nooit helemaal te voorspellen, maar wij gunnen het ze van harte.