Deep Calleth Upon Deep

Het negende album alweer van het Noorse Satyricon, dit ‘Deep Calleth Upon Deep’. Ondanks een hersentumor die werd gevonden bij Sigurd “Satyr” Wongraven, het oerlid van de band die sinds 1991 aan het roer staat van het steeds ven bezetting wisselende collectief, gaat hij onverdroten verder met het maken van muziek. Daarvoor kan hij rekenen op zijn vaste drummer (sinds 1993) Frost (Kjetil-Vidar Haraldstad), die ook het mooie weer maakt(e) bij onder meer 1349, Gorgoroth en Keep Of Kalessin. Waar Satyricon in de beginjaren de goegemeente, inclusief de black metal gemeenschap, wel eens tegen het hoofd durfde stoten, is de band inmiddels een gevestigde waarde geworden in het thuisland Noorwegen. Gasten zijn dan ook veranderd van Ihsahn en Nocturno Culto naar bijvoorbeeld Anja Garbarek. Satyr is zich heel goed bewust dat onderhavige plaat wel eens zijn laatste zou kunnen zijn. Hij haalt dan ook het diepste gegrauwel uit zijn aftakelende lijf. Muzikaal zit Satyricon al lang niet meer in de met folk of synthesizers gelardeerde black metal. De invloed van gitaarriffgeoriënteerde heavy metal is namelijk nog prominenter dan voorheen. Choqueren of ons muzikaal omver blazen, doet de band al een decennium niet meer. Het gaat ook niet meer steevast aan een grote snelheid voorbij, alsof de Satyr er zich bij heeft neergelegd dat hij het tempo op een podium niet meer vol zou kunnen houden. Toch hebben we respect voor ‘s mans doorzettingsvermogen, en met nummers als ‘Blood Cracks Open The Ground’ en ‘The Ghost Of Rome’ en het titelnummer zijn we niet eens zo slecht af.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
Satyricon_Deep_Calleth_Upon_
geplaatst:
zo 13 jan 2019

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!