Zachary Cole Smith lijkt zijn zaken opnieuw wat op orde te hebben. Zijn problematische relatie met alcohol, heroïne en vrouwen –we zijn er nog niet uit wat het meest destructieve is- lijkt eindelijk van de baan. De remonte uit die persoonlijke puinhoop heeft alvast een frisse derde plaat opgeleverd. Verwacht tekstueel geen bubbelgum want Smith heeft nog steeds flink wat demonen te bekampen zoals zelfhaat en schuldgevoelens. De eerste reacties zijn niettemin zowat unaniem lovend, maar of ‘Deceiver’ nu écht beter of evenwichtiger is dan debuut ‘Oshin’ (2012) of de hier en daar wat miskende opvolger ‘Is The Is Are’ (’16) is nog maar de vraag. DIIV klinkt op hun nieuwe album ondubbelzinnig als een shoegazeband. Meer dan ooit zelfs. Als de druggy gitaren alle kanten uitwaaieren zoals in ‘Like Before You Were Born’ of ‘Blankenship’ dan is My Bloody Valentine inderdaad nooit ver weg. Er wordt bij momenten flink gerockt – denk aan Sonic Youth en Smashing Pumpkins– maar DIIV is veel meer pop dan bijvoorbeeld Nothing of A Place To Bury Strangers. De evenwichtsoefening tussen heftige grungy gitaarnoise en suikerzoete melodieën (of tussen distortion en reverb) is feilloos; een stilistische of compositorische giant leap forward is het echter niet. Het songmateriaal is niet beter of slechter dan vroeger. Het is gewoon goed. De toekomst zal uitwijzen of dit een degelijke stap ter plaatse is enerzijds of het hele/halve meesterwerk dat sommigen ervan maken anderzijds. Zonder misverstand evenwel: puike plaat alweer!
