Dead To The World

Tjonge Tjonge. Wat hebben we onszelf aangedaan. We waren eigenlijk wel benieuwd of Page Hamilton, sinds jaar en dag de absolute leider van het combo Helmet en ooit nog lid van het orkestje van Glenn Branca, in 2016 nog iet of wat relevant zou zijn. En daar wringt meteen het schoentje. Om te beginnen krijgt het plebs aka journaille alleen een stream om het album te beoordelen. Laten we daar nu net te nieuwerwets voor zijn en dat absoluut kut vinden. Zonder peren trouwens. Naïef als we zijn doen we toch maar een poging want we hebben ons nu eenmaal geëngageerd om enkele zinnen neer te typen over ‘Dead To The World’. Hebben we dat ons even beklaagd. Niet alleen moesten we ons over dat streamen heen zetten (wat bij ons alleen past bij een rivier). We moesten tegelijk elf nummers absolute bagger doorstaan. Als we heel erg ons best doen, horen we hier en daar een riff die misschien niet zou hebben mis gestaan op ‘Betty’, uit 1994 alweer. En eigenlijk zijn we daarmee veel te gul. Niet dat we dat zo’n goede plaat vonden (er zijn mensen die dat wel vinden maar soit), maar in vergelijking met dit album was dat een mijlpaal. Helmet, of Hamilton, hadden eigenlijk beter gewacht met het uitbrengen van een nieuwe plaat tot het Trumptijdperk. Dan hadden ze misschien opnieuw het licht gezien om een poging te wagen ‘Meantime’ te evenaren. Nu mogen ze gewoon het licht uit doen, net als de Verenigde Staten zelf. Hamilton heeft namelijk niets zinnigs meer te melden. Amen en uit.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
Helmet_Dead_To_The_World
geplaatst:
ma 8 jan 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!