Anna von Hauswolff werd ooit vergeleken met Kate Bush. Niet helemaal onterecht. Op haar eerste albums lijkt ze het stemgebruik en het timbre van de Britse zangeres te willen kopiëren. Ze heeft die huid definitief afgeschud met de ep ‘Dead Magic’ (met bijna vijftig minuten toch de lengte van een lp). Op het indrukwekkende ‘The Mysterious Vanishing Of Electra’ trekt ze alle registers van haar stem open. Het lijkt of er duizend demonen in haar stembanden gevaren zijn. Die laten haar vrijwel moeiteloos omhoog glijden, huiveren, scheuren, omlaag trillen. Onder die gezongen acrobatiek staan gitaren, bas en drums onder hoogspanning. Von Hauswolff zelf laat daar op een kerkorgel giftige samenklanken doorheen sijpelen, pakt later grootse, diepe akkoorden. Niet alleen laat ze Bush ver achter zich in de uiterste hoeken die ze opzoekt, maar ook in de zwarte beelden die ze schildert. De naam Electra is verbonden aan een reeks wraakmoorden uit de Griekse mythologie. Met zes minuten is het nummer een samengebalde brok furie en withete wanhoop. In nummers als ‘The Truth, The Glow, The Fall’ en ‘Ugly And Vengeful’ smeert ze haar emoties uit met krachtige hand. Het zijn sprookjes waar de huid van gaat trekken en tintelen.
