De vingerverf van The Germans

Warm! Chinezen die het weer willen beïnvloeden kunnen bij Pukkelpop te rade gaan, want op meteorologisch vlak was alles uitstekend afgesteld. Vandaag: Mauro-dag! Mauro Pawlowski mocht Pukkelpop wat namen in het oor fluisteren, en dat leidde tot een veelbelovende Wablief?!-affiche op vrijdag.

Maar eerst een verkennend wandelingetje naar de kerk, met de Gonzo-bijbel onder de arm. Aan de kerk van Kiewit was er immers ook een kleine Pukkelpop-nederzetting: de oude pastorij, waar ’s namiddags luistersessies van oerdegelijke elpees plaatsvonden, seizoensgebonden hamburgerkramen en de plaatselijke krantenwinkel, die zoals iedereen zijn activiteiten diversifieerde naar horeca maar ook indrukwekkende stapels Belang van Limburg verkocht. We kochten een concurrerend exemplaar en trokken goed geïnformeerd naar de werkvloer.

Doordachte cooldoenerij

‘The proof of the pudding is in the eating’: ook al heeft Hunter S. Thompson niks met die uitspraak te maken, ze vormt de essentie van Gonzo-journalistiek. Een plaatje mag er nog zo cool uitzien, als de groep of artiest live op de bek gaat, telt het niet. Dus gingen we eens kijken of Algiers, dat al vroeg in de Club stond, het verder zou schoppen dan ‘interessant’. Jazeker: Algiers bleek ‘dodelijk interessant’. Je ziet die rakkertjes van Pitchfork er zo intuinen: “een mystiek huwelijk tussen zwarte soul en blanke experimenteerdrift!” Nee, dit was veel te doordachte cool-doenerij.

Pukkelpop 2015 - It It Anita - Foto: Nico Kennes
Pukkelpop 2015 – It It Anita – Foto: Nico Kennes

Dan hadden we wel betere dingen te doen, met name wandelen naar het andere uiteinde van de wei. Wij hadden nochtans onze twijfels bij de Baraque Futur: het nieuwe podium voor opkomend talent. ‘Het nutty professor labo van Pukkelpop. Een minifestival binnen het festival… Een plek om te experimenteren dus!’ Klinkt allemaal mooi natuurlijk. Maar of een ‘speelkans’ op zo’n klein verscholen podium, waarvan de line-up in geen enkele folder of flyer staat weergegeven, echt een geschenk is… Dat vragen we misschien beter aan de heren van It It Anita. Zij openden dit ‘groene podium’ op vrijdagmiddag. Enkele enthousiastelingen stonden al paraat voor de Luikse garagerockers, die het ongeveer een maand geleden op Dour lang niet slecht deden. Maar of ze er zelf veel meer aan gehad hebben dan een nieuw lijntje op hun palmares (‘on a joué à Pukkelpop’) durven we te betwijfelen. Gelukkig konden ze er wel om lachen: gitaar overhandigen aan een Chinese vrijwilliger en dan zelf pintjes gaan drinken in het publiek. Zelfrelativering 2.0. Maar een fijne set, dat wel!

Dansbare bouwsteentjes

Pukkelpop 2015 - Go March - Foto: Nico Kennes
Pukkelpop 2015 – Go March – Foto: Nico Kennes

En dan was het uitkijken naar Go March. Het trio – synths, gitaar en drums – heeft sleutelfuncties bij MannGold, Statue en Broken Glass Heroes, en verzamelt de meest catchy en dansbare bouwsteentjes uit krautrock en psychedelica – wie van Maserati houdt moet dit zeker eens checken. Bekendste nummer ‘Rise’ (superieure opbouw, magistrale toetsen) zat al vroeg in de set. En ook de rest van het optreden deed het beste vermoeden voor hun debuut, dat bij Unday (Flying Horseman, Dans Dans) zou moeten verschijnen. Snel, als het even kan. Motorik-beat, discodrums, aanstekelijke gitaarlijntjes, we konden er niet genoeg van krijgen. Een achteloze passant had hier wellicht niet veel aan, maar wie zich liet meedrijven in de groove kreeg de eerste uitschieter van de dag.

Vervolgens volgde een resem blitz-bezoeken aan achtereenvolgens Hate & Merda (door Mauro geïmporteerd vanuit het Italiaanse platteland), Meteor Musik (trippy synth-project met onder meer Micha Volders), Onze Zaak (nu ja…).

Gazelle Twin stond op basis van haar jonge discografie hoog op ons verlanglijstje, maar live is er nog groei mogelijk, zoals dat heet. Van het dreigende en claustrofobische dat haar platen kenmerkt was live niet veel te merken. Dit was vooral een erg statische set met een vlak geluid – en ineens dachten we terug aan The Neon Judgement gisteren, dat dertig jaar geleden al de basis legde voor deze nieuwe lichting duistere electro, en veel overtuigender klonk.

Een geweldige hattrick

Daarna splitste het Gonzo (circus)-team zich wederom op. De helft van onze garde ging eens kijken hoe het tegenwoordig nog zou zijn met Black Box Revelation. Na hun avonturen in de Verenigde Staten werd het even stil rond het garagerock-duo uit Brussel. Maar hun oude ‘hitjes’ zitten kennelijk nog steeds in de vingers. ‘I Think I Like You’ en ‘High on a Wire’ blijven fijne meezingers. Bij de nieuwe nummers ontbreekt het op het eerste gehoor wat aan sterke hooks of energie. Maar we laten ze nog even rijpen.

Ought, daarentegen! Onze neutrale journalist stond vanaf de eerste minuut met een smile tot achter zijn oren te kijken, en die ging niet weg tot aan de allerlaatste ‘Wanted!’, uit de fenomenale outro van het al even fenomenale ‘(Are You) Gemini’. ‘You’re one of a kind! One of a Kind!’ Geen betere muziek om mee te brullen dan die van Ought. Ook fantastisch: ‘Today, More than Any Other Day’, het semi-titelnummer van hun debuut, met de beste ‘one-two-three-four’ uit de naoorlogse muziekgeschiedenis. De eerste vuisten in de lucht, het publiek voldaan, Gonzo (circus) voldaan.

Pukkelpop 2015 - The Germans - Foto: Nico Kennes
Pukkelpop 2015 – The Germans – Foto: Nico Kennes

En Ought bleek nog maar deel één van een geweldige hattrick. Voor deel twee werd de Gonzo (circus)-crew weer verenigd, want in de vooravond traden The Germans – één van onze collectieve favorieten – aan in de Wablief?!. We gaan niet té veel woorden vuilmaken aan de absurde show (naakte, kronkelende lichamen op het podium). Dat deden zowat alle Vlaamse media ons al voor. We kunnen alleen maar zeggen dat het weer dik in orde was!

Misschien nog net iets genialer vonden we de opbouw van The Soft Moon, ruim een uurtje later in dezelfde tent. En dan vooral die climax: tribale percussie overspoeld door een enorme golf van synths en vuile gitaren. Wat een pure energie. Wauw.

Een tweede consumering

John Misty (wantrouw mannen die zich ‘vader’, ‘heer’ of ‘doctor’ laten noemen, zo wist onze grootmoeder al) is interessanter als fenomeen dan qua muziek, maar onderhoudend is hij wel. Zat ook in de set: een preek tegen smartphones, en een flinke dosis zelfspot. Tenminste, we hopen toch dat het ironie was, al maakt dat voor het entertainment-gehalte eigenlijk weinig uit.

In de door Mauro Pawlowski gecureerde Wablief?!-tent zagen we vervolgens nog een stukje Fat White Family – lekker scheef in zijn beste momenten, beetje generisch over het algemeen – maar toen schakelden we even een versnelling lager.

Reculer pour mieux sauter: om half elf moesten we weer scherp staan, want toen waren er drie shows door te jagen op een goed uur tijd: Amenra, Goat en John Talabot. Uiteindelijk lieten we Amenra vallen voor een keertje – we weten intussen dat ze dat altijd zeer goed doen – en begonnen we bij Goat. Als Gonzo (circus)’ eigen Maarten T. jarenlang lobbyt voor Goat op Pukkelpop, dan moeten we gaan kijken als het zover is. Voor wie de carnaveleske Zweden al in de AB of elders zag, was de show geen verrassing meer: enkel de recente 7 inch ‘It’s Time for Fun’ was nieuw in de set. Het knappe ‘Talk to God’ zat weer vooraan, ‘Goatslaves’ was ook nu weer een uitschieter aan het eind. De meeste nummers kregen de ruimte om te grooven, met langere breaks die het publiek moeiteloos aan het dansen hielden. De eerste keer Goat is wellicht altijd de beste, maar ook een tweede consumering op korte tijd levert nog een fijne show op, zo bleek.

Een kort spurtje later konden we nog een stukje verder dansen in de Castello, bij de Spaanse rijzende ster John Talabot. We voelden ons weer even in de jaren 1990, met die droge laagjeshouse zonder franjes, met efficiënte beat drops en catchy tunes zonder platte uitschuivers. De hele tent partied like it was 1999 – we hadden liever meer kunnen zien.

Laminaatparket

Jamaar, hebben wij dan geen enkele keer het hoofdpodium gecheckt? Toch wel, toch wel. We sloegen de goede raad van nonkel Serge in de wind en gingen stiekem kijken naar – we hebben het moeten opzoeken – Twenty One Pilots, een soort muzikale vertaling van laminaatparket. Ach, het kan niet allemaal perfect zijn. De kwestie is: wat Gonzo (circus) betreft, mag Mauro ook voor de eenendertigste jaargang weer een affiche samenstellen. You’re one of a kind! One of a Kind!’ Zo, dat is ook weer geregeld. (Dat van die vingerverf, dat zoekt u zelf maar op.)

Gezien: Pukkelpop, vrijdag 21 augustus 2015
Tekst: Nico Kennes en De Geluidsarchitect

 

tekst:
Gonzo (circus) Crew
beeld:
The-Germans
geplaatst:
ma 24 aug 2015

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!