Levy Seynaeve (Amenra, Hessian, Black Haven), Gilles Demolder (Oathbreaker, Amenra, Hessian) en Wim Coppers (The Rott Childs) -we zijn trouwens verre van volledig wat hun bezigheden betreft- hadden zin om nog eens lekker de kant van black metal op te gaan. Met de bagage die het trio in hun andere bands hebben opgedaan, verwachten we van hun project Wiegedood uiteraard een en ander. En we worden zeker niet ontgoocheld. Opener ‘Swanesang’ laat meteen horen dat Wiegedood geen sludge, doom, postmetal of hardcore speelt, zoals ze in andere projecten wel plegen te doen. Verschroeiende en snel gespeelde black metal met een machtige oerschreeuw, meedogenloos drumwerk en dito riffs is wat onze oren meteen uitblaast. De drukte van de kinderen konden we even niet meer aan, Wiegedood zorgt met hun ultieme geweld voor interne rust, en bovendien worden de kinderen er ook rustig van. Het is misschien niet de bedoeling van Wiegedood om de bewoners van dit huis kalm te krijgen, maar dat is wel het resultaat. Een atmosferisch stukje halfweg het nummer zorgt voor enige afwisseling, waarna ze alle drie opnieuw keihard aan het beuken slaan. Plaats voor veel finesse is er eigenlijk niet. Wiegedood zet ‘Kwaad Bloed’, ‘De Doden Hebben Het Goed’ en ‘Onder.Gaan’ zullen we deze muziek. We doen het met plezier en zouden, ook zonder de verwijzingen naar andere belangrijke bands waar de heren in spelen, niet minder onder de indruk zijn. De verwachtingen mogen hoog gespannen zijn bij het lezen van de namen van de muzikanten, ze worden zonder moeite ingelost. Elk nummer kent zo zijn atmosferisch stukje, waarin ze ook zelf naar adem kunnen happen alvorens ze er opnieuw volop de vaart in zetten. Het stukje spoken word waar de plaat mee eindigt, klinkt al net zo agressief bedreigend als de bijna veertig minuten die eraan vooraf gingen. Zeer geslaagd debuut.
