De Doden Hebben Het Goed II

Het trio Wiegdood heeft sinds het verschroeiende debuut ‘De Doden Hebben Het Goed’ (Consouling, 2015) geen behoefte meer aan verwijzingen naar bands waar de leden verder nog in spelen. Eindeloos lijkende tournees die overal in vruchtbare aarde vielen en een uitstekende platenverkoop doet deze band immers zowaar bijna op dezelfde hoogte komen als Amen Ra en Oathbreaker zelf. Amen Ra’s ‘Mass VI’ is bijna kant en klaar, Oathbreakers ‘Rheia’ maakt brokken over de hele planeet. Wiegedood doet net hetzelfde. De band heeft geen nood aan alweer een passende titel voor hun tweede plaat. Die van het eerste album is doeltreffend genoeg. Ook de hoes verschilt niet danig veel van het debuut. Net voldoende om het verschil te zien. Verwarring zaaien hoort ook een beetje bij de filosofie van deze band die furieuze, doorleefde black metal maakt. Vier nummers, net als op het debuut, met opnieuw titels in het Nederlands. En ook qua sound is er niet zoveel veranderd. Waarom zou het trio, bestaande uit Gilles Demolder, Wim Coppers en Levy Seynaeve, ook maar iets wijzigen of naar vernieuwing zoeken? De bedoeling van Wiegedood was van bij aanvang gewoon dat de drie zin hadden om een ouderwets potje black metal te spelen, zoals zij het zelf het liefst horen. En dat is nu net wat ze op dit album, en het vorige, doen. Aan de alsmaar groeiende meute die Wiegedood in de armen sluit, maakt het trio hiermee de juiste keuze. Bovendien, als Demolder, Seynaeve en Coppers het niet meer leuk zouden vinden, zou Wiegedood een snelle dood beschoren zijn. Maar nu nog niet. Nu balanceert Wiegedood tussen sfeer opwekken en beuken, klinkt alles behoorlijk schel en is de ‘Ontzieling’ zo heftig dat een ‘Smeekbede’ niets uithaalt.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
Wiegedood_DeDodenHebbenHetGo
geplaatst:
do 10 jan 2019

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!