Op tijd zijn voor Low ging wel lukken. Door een kleine tijdsmisrekening en eindeloos gemiezer kwamen we uiteindelijk te laat aan voor het concert van Hilary Woods in het voorprogramma.

Ze heeft een plaat uit (‘Colt’) op het eigenzinnige Sacred Bones, speelde vroeger bas in het bandje JJ72 en doet het nu alleen. Al bleek dat relatief, want ze had een drummer bij zich. De kleine tien minuten die we nog van haar set konden meepikken, zijn uiteraard niet voldoende om een oordeel te vellen. Het voorlaatste nummer vonden we nogal gewoontjes. Dat kunnen we van het slotnummer geenszins zeggen. Ze had haar draai duidelijk gevonden en samen met haar drummer zette ze een hypnotiserend en sterk nummer neer dat ons meer dan een beetje kon bekoren. Onze fotograaf van dienst was wel op tijd en had zodoende het hele concert gezien. Hij was niet erg onder de indruk, al kon dat laatste nummer zelfs hem overtuigen.

Een deel van het publiek had niet eens de moeite genomen om Hilary Woods een kans te geven. Het gros kwam voor Low en voor niets anders dan Low. Het concert was dan ook al een hele tijd vooraf uitverkocht. De band heeft bovendien een connectie met Kortrijk, daar ze in een ver verleden (eind vorige eeuw) enkele keren in het plaatselijke punkhol de Pit’s magische concerten hebben gegeven (hebben we van horen vertellen, zelf waren we daar niet bij). Eentje daarvan is zelfs als cd-r uitgebracht op 100 exemplaren, met toestemming van Alan Sparhawk zelf.

Tijdens de podiumswitch knalde wat dubby reggae uit de boxen. Een beetje vreemd vonden we zelf, maar het bleek op vraag van de stevig blowende Sparhwak zelf te zijn. Die vond het duidelijk geinig tijdens het klaarstomen van het podium alvorens het trio aan zijn set zou beginnen.

Heel sterk vonden we hoe het publiek zich gedroeg van zodra de band, behalve Alan Sparhawk (zang, gitaar) ook diens gade Mimi Parker (drums, zang) en bassist Steve Garrington, het podium op kwam. Alhoewel zaal en balkon afgeladen vol waren, werd het na een initieel kort applaus gewoon stil. Stil van stil hé. Echt stil. Sterk. En dat bleef, op sporadisch meer dan verdiend applaus na, bijna gedurende het hele concert zo. Op één individu na, die tijdens wat heftiger stukken zichzelf in de belangstelling moest fluiten en duidelijk niet slim genoeg was om door te hebben dat zijn gedrag voor alle andere aanwezigen als zeer storend overkwam.

Ook straf: het trio ruimt gewoon zelf zijn spullen op alvorens babbeltjes te slaan met aanwezigen en gekochte albums te signeren. Waar de band op het podium nauwelijks aandacht besteed aan het publiek, op een sporadisch ’thank you’ na, bleek na het concert dat ze verre van mensenschuw zijn.

En het concert zelf? De nadruk lag op het meest recente album ‘Double Negative’ (Sub Pop), al werden de nummers anders gebracht dan ze op die plaat staan. Dat denken we toch, want we hebben ze nog niet ten gronde beluisterd, want gewoon net voor het concert aangeschaft. We zijn ook absoluut geen kenner van het werk van de band, titels van nummers kunnen we sowieso amper onthouden, maar dat doet er niet toe. Wat we hoorden en zagen beviel ons uitstekend. Zachte korte nummers werden afgewisseld met heel felle uithalen die bleven doorgaan en dan nog een beetje langer duurden. Schitterend vonden we dat. Low was duidelijk in zijn element en zette een show neer van bijna twee uur om de vingers bij af te likken. Nauwelijks iemand in het aanpalende café of de rokersruimte te bekennen gedurende het hele concert. Pas na afloop werd de stilte verbroken. Of hoe mensen heel wat respect kunnen hebben voor een band en iedereen gewoon luistert naar de pracht van de muziek die een band neerzet op een podium.

Gezien: Low + Hilary Woods –  Wilde Westen @ De Kreun, Kortrijk – 2 februari 2019
Tekst: Patrick Bruneel – Foto’s: Bart Marescaux