Alles komt terug. De rij bands die decennia geleden ophielden te bestaan, en nu plots weer dingen naar onze belangstelling, is schier eindeloos. Bij veel van die bands was er altijd wel eentje die doorheen de jaren onder de radar muziek bleef maken. Zo ook bij The Membranes. Zanger en boegbeeld John Robb richtte zijn band al op in 1977, zelf toen amper zestien jaar oud. Na zes albums hield hij ermee op in 1990, in eerste instantie slechts voor een paar weken maar het werden uiteindelijk bijna twee decennia. Tijdens hun bestaan maakten The Membranes een soort noiserock avant la lettre, jaren voor bands als Big Black en Sonic Youth ermee aan de slag gingen. Ze maakten steevast muziek die niet in een hokje paste. In 2009 werden ze door My Bloody Valentine gevraagd om te spelen op All Tomorrow’s Parties, met het net zo enthousiaste Shellac als medestanders. Albini had in de hoogdagen van The Membranes al met hen samengewerkt en had al hun platen in de platenkast staan. En nu is er, na twee singles, een nieuwe, veertien nummers tellende cd (of dubbelelpee). Het is een soort conceptalbum geworden, geïnspireerd op een gesprek met Joe Incandela (te horen op ‘The Multiverse Suite’), hoofd van het CERN-project over het Higgs-deeltje. In 2014 speelden The Membranes na een conferentie waarin wetenschappers het heelal en het ontstaan ervan bespraken. De gespeelde muziek was op de ideeën die in de conferentie werden aangehaald gebaseerd en vormt tevens de basis voor ‘Dark Matter/Dark Energy’. De dood van Robbs vader heeft eveneens invloed, waardoor deze plaat een epos over ontstaan en vergaan van het heelal is geworden. Dat vertaalt zich in onversneden postpunk, hier en daar zeer groovy, met een waaier aan instrumenten en stemmingen. Het is vooral een album dat uitermate divers is geworden en veel aandacht en zorgvuldig luisteren eist.
