Dansavond op het Boskamp

Een avondje dansen op Boskamp. Of tenminste toch proberen. Dansen was toegestaan, maar niet verplicht. Gelukkig maar. Want zowel Yves De Mey als Yannis Kyriakides en Laurel Hallo hadden hun vetste beats thuis gelaten en baanden zich een weg ergens tussen experiment, musea en de dansvloer.

Techniek

Staande achter een kleine stapel analoge knopjes en schuifjes, verwende Antwerpenaar Yves De Mey de Bos-bezoeker met nieuw materiaal. Geluiden waarbij het ritme niet centraal staat, maar texturen bouwen en klanken verzinnen. De meest comfortabele biotoop voor De Mey die liever lijkt te kiezen voor techniek en zorgvuldig geconstrueerde klanken dan het comfort van een dansbaar ritme. Zijn set was een opeenstapeling van klanken en dynamiekverschillen. Van door brute kracht vermorzelde kinderlijke melodieën en nauwelijks definieerbare laagjes geluid op laagjes geluid doorwrongen van verschillende texturen en patronen. Heerlijk luisteren en dissecteren. Alleen was het toch te veel een De Mey-speelmomentje waarnaar het publiek enkel mocht staren.

Vergeten werkelijkheid

Ook bij Yannis Kyriakides was staren aanbevolen. De in Nederland wonende Cypriotische geluidenkunstenaar bracht het verwonderende ‘Varosha’. ‘Varosha’ is genoemd naar de gelijknamige spookstad die in 1974, bij de splitsing van Cyprus in een Grieks en Turks gedeelte, werd gebombardeerd en sindsdien verboden terrein is. Varosha was begin jaren ’70 een populaire badplaats met Cannes-aspiraties maar is nu een vergeten land waar tijd stilstaat en de natuur langzaam zijn plaats opnieuw opeist. Kyriakides maakte als vijf-jarige de bombardementen mee. Dit alles vertelde Kyriakides alvorens hij ‘Varosha’ begon te spelen. In dit werk, dat een combinatie is van beeld en geluid, vertelt Kyriakides – in fragmenten – de visuele waarnemingen van twee mensen die niet veel later Varosha bezochtte. Kyriakides bewerkte oude postkaarten, combineerde deze met woorden en zinnen, gekoppeld aan fragmenten van oude Turkse popmuziek. Het resultaat was een onheilspellend narratief en muziek waarbij verval niet allen in beeld maar ook in geluid voelbaar werd. Geluiden werden stukgerokken, gedeconstrueerd en klonken donker, terwijl beelden de grandeur van weleer lieten zien en je verbeelding stimuleerde. Conceptueel enorm sterk. Maar ook auditief een prachtvoorstelling die nadien in grauwe drones eindigde. Een uniek samenspel van oud en nieuw, maar vooral een op een krachtige manier verteld verhaal van een geschiedenis nog niet zo lang geleden en al nauwelijks meer geweten.

Roes

Het allerbeste werd bewaard tot het einde. De Boskamp-deejay van dienst dacht even het publiek te jennen met een veel te luide en schelle Indische technoplaat – echt veel inspiratie toonde hij niet door gewoon de langste tracks van bijvoorbeeld een Aphex Twin en Vladislav Delay te draaien – alvorens Laurel Halo zou knallen. Niet met haar beats, die liet zij verrassend ingetogen, ook al explodeerde naar het einde wat sporadischer een ritme. Maar net door de ingenieuze combinatie van plagen en spelen, ritmes en erupties introduceren maar vooral alles lekker complex te houden en een enorm strakke set te spelen. En wat een set. Dit was Laurel Halo in alle sublimiteit. De laatste keer dat wij haar aan het werk zagen, was enkele weken na de release van ‘Chance of Rain’ in een ongezellige veel te grote ruimte. De subtiliteit die daar de mist inging, kwam in het Bos tot leven. Haar set, gaande van timide op Detroit gesnoeide techno tot uitbundigere Detroit techno was een perfecte trip op een ademrijk ritme waarbij de voeten al eens geschuifeld werden. Haar dance-songs klonken als liedjes die wilden wiegen en verbazen. Die je wilden omverblazen en koesteren. Bovenal was het vooral een belachelijk goede en inspirerende set die de nacht inluidde en om dansen smeekte. Uren nagenietend de nacht in. Op honger gezet door een oppermachtige Laurel Halo.

Gezien: 07/05/2015, Boskamp, Het Bos, Antwerpen