Twee kleine Vlaamse labels en de drijvende krachten achter de Pit’s sloegen de handen in elkaar voor wat een memorabele avond kon worden. Drie projecten/bands die een beetje anders klinken dan de punkrock, hardcore en metal die gewoonlijk in het donkere punkhol aan bod komt.

Lichtschade aka de Gentenaar Wouter Duprez mocht te spits afbijten. Zijn project is nog wat onbekend, al is zijn manier van het maken van drones door toevoeging van heel wat black metal invloeden net dat beetje anders dan het peloton hedendaagse droners. Hij kreeg echter na een fel begin te maken met technische problemen. Waar hij mee om kon, we citeren: “Fuck, geef me maar een pintje”, waarna hij aan het knoeien ging met zijn apparatuur tot zijn apple weer wilde doen wat die moest doen. Een deel van het publiek was intussen naar buiten of in de ruimte naast het café gaan staan kletsen / pissen / merchandise kopen (allemaal in dezelfde enge ruimte, waar ook nog de kassa en de toegangsdeur zich bevindt). Hij liet het niet aan zijn hart komen en begon volle moed opnieuw. Initieel kon de herstart boeien al ging naar het einde toe de drive ietwat verloren. Meer black metal er in zouden we zeggen, en dan komt het allemaal wel goed. Pluim ook omdat hij er zelf in slaagde volledig in de zone te geraken, al lukte het voor het publiek, allicht door de onderbreking, wat minder.

Houten klazen

Solar Skeletons sloot al snel aan, want hun apparatuur stond al netjes opgesteld. De twee mannen, waarvan één hippe bebaarde, begonnen met het opbouwen van sfeer, met wat beelden geprojecteerd op een doek ter grootte van een grote handdoek. Stilaan kwamen er beats aansluipen, maar echt boeien lukte niet. Het bleef, net als de vorige keer dat we het duo aan het werk zagen, allemaal een beetje te vrijblijvend. Twee houten klazen aan de knopjes die een poging ondernemen om een onwillig publiek vol met, inderdaad, houten klazen, dat komt niet goed. Slecht klonk het absoluut niet maar het publiek kregen ze niet echt mee. Dat begon te babbelen, weg en weer te lopen waardoor de drive helemaal zoek begon te geraken.

Dadaïstisch

Kwart voor tien hield Solar Skeletons er mee op. En dan is er eigenlijk een probleem, want het moet eigenlijk om 22h gedaan zijn. Pas dan was Sudden Infant klaar met het opzetten van hun instrumenten. Niet getreurd echter, ze begonnen er aan. De set een beetje inkorten en slechts een half uurtje spelen in de hoop dat er geen problemen zouden komen met de buurt. Gelukkig kwamen die er niet en kon het tot een trio uitgebreide Sudden Infant zijn ding doen. Een loeiende bas (Christian Weber), een inventieve drummer (Alexandre Babel) en uiteraard Joke Lanz zelf op zang en knopjes. Van een puur noiseproject is Sudden Infant inmiddels geëvolueerd tot een dadaïstisch punk annex industrial project. Dat verklaart meteen waarom hij vorig jaar een plaat kon uitbrengen op het punk en garagelabel Voodoo Rhythm. Initieel ging het allemaal goed, en kon Lanz zijn eenvoudige sloganeske teksten scanderen op een bedje van diepe bassen, hemels averechtse ritmiek. Daaraan koppelde hij noise, stemmetjes en geluiden die hij uit zijn apparatuur toverde. Het was echter niet hun avond, want al na een paar minuten doken storende geluiden op. Een kabel die dienst weigerde? De microfoon die geen zin meer had? Het euvel werd niet gevonden, waardoor Sudden Infant plots een stuk kaler ging klinken en meer als een ware punkband ging klinken. Een beetje van het anarchistische soort met maatschappijkritische, geschreeuwde lyriek die ons deed denken aan John Cooper Clarke en Attila The Stockbroker. Of meer recent Sleaford Mods, waar Sudden Infant al voorprogramma’s voor mocht verzorgen.
De technische problemen waren ietwat een domper op de feestvreugde, dat werd aangekondigd als een cynisch dansfeest. Plezant was het echter allemaal wel.
Gezien: Sudden Infant + Solar Skeletons + Lichtschade, The Pit’s Kortrijk, vrijdag 7 oktober
Tekst: Patrick Bruneel
Foto’s: Stephan Vercaemer