Cycles (1976-80)

Als je eens terug wilt naar de kern in moderne jazz, loont het om ‘Cycles’ van sopraansaxofonist Steve Lacy te beluisteren. Hij produceerde een monumentale lijst van albums met uiteenlopende combinaties. Nu, ruim tien jaar na zijn overlijden, is deze dubbel-cd verschenen met solowerk. Het zijn drie live opgenomen cycli die hij in de jaren 1970 componeerde en ontwikkelde, aangevuld met vier losse stukken. Als dit album één ding duidelijk maakt, is het wel hoe zeer Lacy’s muziek gestoeld was op melodie, en hoe zorgvuldig hij de stukken doordacht. Maar ook hoe groot zijn technische beheersing was, en hoe veelzijdig hij die in wist te zetten. Sommige stukken zijn een en al melodieuze lyriek, terwijl andere meer het karakter hebben van uit de hand gelopen vingeroefeningen. Zo gaat hij in ‘The Ladder’ steeds een stapje hoger, van een comfortabele diepe toon naar het uiterste bereik in regionen waar hem niets anders rest dan piepen en zuchten. Hij blijft er even hangen, gaat dan over op een vriendelijk schommelende melodie, die uitmondt in een patroon van drie tonen die hij steeds op een andere hoogte inzet. In ‘Fruits’ verandert hij heldere, afgepaste lijnen in lange, gebogen slingers. De acht stukken van de ‘Shots’ cyclus (die eindigt met ‘The Wire’, waar het Britse muziekblad blijkbaar zijn naam aan ontleend heeft) zijn merendeels opgenomen in een theater met een wat krappe akoestiek. De rest van het album werd ingespeeld in een kerk. De galm gooit het klankbeeld open, en het bloeit nog verder op in’Fall’, uit de driedelige ‘Sands’ cyclus. Door het sustainpedaal van een piano in te drukken laat Lacy de snaren meetrillen met zijn tonen, die zo een veelkleurige stralenkrans krijgen. Een album om heel diep en geconcentreerd naar te luisteren.

tekst:
Gonzo circus
beeld:
Steve_Lacy_Cycles_1976-80
geplaatst:
do 23 aug 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!