Culture Of Volume

Zo enthousiast als wij over ‘Total Strife Forever’ waren, zo verbouwereerd zijn over zijn opvolger, nauwelijks een jaar later. Is William Doyle het afgelopen jaar volop in het werk van Pet Shop Boys gedoken? Is ‘Culture Of Volume’ een doelbewuste poging ons te verwarren? Doelbewust of niet, verward zijn we. Met deze plaat kunnen we aan het rijtjes groots, grootser, allergroots, zonder twijfel ‘Culture Of Volume’ als overtreffende trap toevoegen; Doyle zwaait hier immers bijna een uur van het ene grootse gebaar naar het volgende grootse gebaar om zijn elektronische progpop kracht bij te zetten, op de rand van kitsch af, vlak tegen ‘fout’ en ‘plat’ aan schurend. Maar vooral met een geluid dat wij bij het bejubelde debuut niet zagen aankomen. Met de overstap naar XL Recordings lijst East India Youth te beseffen dat er een groot publiek voor hem klaar staat en speelt hij met een commercieel geluid. Speelt, want hoewel hij met nummers als ‘Hearts That Never’ en ‘Entirety’ tegen het platte aanschurkt, wrijft Doyle in alle nummers toch ook tegen de haren in. Het is alsof hij na zijn nominatie voor de Mercury Price in 2014 wil laten zien en horen dat hij best commercieel kan, maar dat niet wil. Daarvoor is het allemaal net iets te moeilijk, net iets te ver gezocht, te moeilijke pop. Moeilijk, zoals ook Pet Shop Boys dat was. En toch wist die band daarmee de massa te behagen. En het zou ons erg verbazen als ook East India Youth dat met ‘Culture Of Volume’ gaat lukken. Hoewel wij nog wel even aan deze plaat blijven kleven, althans zolang de vraag ‘Wat wil Doyle in hemelsnaam van ons?’ blijft.

tekst:
Tjeerd van Erve
beeld:
East_India_Youth_Culture_of_Volume
geplaatst:
vr 16 nov 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!