Crystalline Tragedies/The Procession

Altijd interessant, die nieuwe lading releases van Moving Furniture. Laat ons maar meteen beginnen met het door Martijn Comes en Giulio Aldinucci gedeelde album, waarbij elk één kant voor zijn rekening neemt.

Al klopt dat niet helemaal. Beiden gingen namelijk voor het maken van hun droney soundscape uit van eenzelfde thema. De morele codes van de Katholieke kerk zoals die door Nietzsche werd geïnterpreteerd.

Componist Martijn Comes is niet aan zijn proefstuk toe en dat is duidelijk te merken aan zijn compositie. ‘Crystalline Tragedies’ is als het ware opgedeeld in twee suites, waarbij in de eerste helft Constantine Skourlis bewerkte gitaarklanken toevoegt aan de naar ambient neigende drone.

In het tweede stuk wordt het geluid abstracter en tegelijk repetitiever, en kan het als het ware nog een heel eind doorgaan zonder dat het gaat vervelen. Aldinucci houdt van veel meer afwisseling en zijn droney ambient is ook een stuk opdringeriger dan die van Comes.

Er zitten ook wel drones in, maar hij gooit er vogelgeluid, een weerklinkende bel en een stem tegenaan die van zijn helft meer een luisterspel maken. Hij gebruikt namelijk opnames van een processie op het Toscaanse platteland die in een collage worden gegoten die blijft boeien.

De Zweed BJ Nilsen is in Amsterdam neergestreken en kreeg meteen de beschikking over een studio vol modulaire synthesizers in ‘s-Hertogenbosch om er al improviserend dit album mee te componeren.

Aan opener ‘Beam Finder’ te horen, heeft hij zich de instrumenten meteen helemaal eigen gemaakt. Wat klinkt als een zich steeds herhalende toon, evolueert geleidelijk toch naar een andere klank, die alleen wordt doorbroken door twee bewuste krakende tonen.

Het minimalisme viert hoogtij in een verwantschap met labellieveling Eliane Radigue. Het lijkt steevast alsof er weinig gebeurt, maar er gebeurt bij aandachtig luisteren voortdurend wat. Probeer maar het getik dat op versnelde voetstappen klinkt in ‘The Sound Of Two Hands’.

‘Table Of Hours’ is een prachtig meditatief stuk, dat mooi zit ingebed tussen twee net zo minimalistische maar intrigerende stukken improvisatie. Die residentie heeft Nilsen duidelijk vleugels gegeven.

Bas Van Huizen is al zo’n tien jaar actief bezig met het maken van muziek en het uitbrengen van platen met wonderlijke titels. Of wat dacht je van ‘Maanzaaier’, ‘Plooibaars’ en ‘Waanzintraan’? ‘Kulverzuchter’ is opnieuw raak, en niet alleen maar de titel.

Van Huizen zit dan wel, net als voornoemde artiesten, tussen ambient en drones in, maar pakt het weer helemaal anders aan. Het mag al eens piepen en knarsen, of werken met hoge tonen die ons tergen, die dan weer worden afgewisseld met wat veldopnames zijn, of klanken die verwantschap tonen met musique concrète.

De in China residerende Nijmegenaar speelt met laagjes, met noise, met drones, met onverwachte effecten en creëert alzo een bezwerende eigen onbestaande wereld die perfect past bij de albumtitel. Een onbestaand woord dat toch zo bekend overkomt maar het niet is, net als de muziek zelf.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
MartijnComesGiulio_CrystallineTragedi
geplaatst:
ma 13 jan 2020

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!