In een interview in GC#126 gaf Lawrence English aan dat zijn muziek vaak een, niet expliciet maar intrinsiek, engagement bezit. Zo was ‘Wilderness Of Mirrors’, dat toen net was verschenen, sterk ingegeven door zijn zorg over de afbraak van ‘sociale contracten’ en de inhumane omgang met bijvoorbeeld vluchtelingen. Wie gegrepen wordt door de muziek, zou zich kunnen afvragen wat de maker heeft bewogen en naar betekenis zoeken, zo hoopte English. Hieraan moet ik telkens denken als ik zijn nieuwe indrukwekkende album ‘Cruel Optimism’ beluister. Het is alsof de, soms dreigende, soms lamenterende muziek, mijn gedachten en gevoelens steeds voert naar de bizarre realiteit waarin Trump president is, populisten zich willen verschansen achter middeleeuwse vestingpoorten en waar de onmenselijkheid in oorlogen en terrorisme het voorstelbare telkens tart – om een paar zaken te noemen. De titel van het album heeft English ontleend aan de studie van Lauren Berlant over – zeer kort door de bocht – hoe mensen relaties aangaan met objecten van verlangen om het leven van dag tot dag te leven wanneer dat haast onmogelijk lijkt. English verklankt ‘Cruel Optimism’ in een breed en intens geluid, dat hij – in tegenstelling tot zijn werkwijze van de afgelopen jaren – niet alleen heeft gemaakt. Integendeel: hij vroeg een grote schare vrienden (waaronder Brodie McAllister, Tony Buck, Chris Abrahams, Mats Gustafsson, Vanessa Tomlinson, Werner Dafeldecker) om zijn composities uit te voeren. Met voornamelijk akoestische instrumenten, die echter maar een enkele keer herkenbaar weerklinken in de totale drones: een zware, trage trombone en zangstemmen in ‘Somnambulist’, verspreide pianotoetsen in ‘Exquisite Human Microphone’. Maar vooral zijn er de duistere aanrollende geluidsgolven, de gruizige geluidsmuur, de bijna gewelddadige metalige klappen die telkens binnen hameren. Een wrede, overdonderende, intense luisterervaring.
