Creation lanceerde de carrière van onder meer The Jesus And Mary Chain, My Bloody Valentine, Swervedriver, Primal Scream, Slowdive, The House Of Love, Ride en niet te vergeten Oasis en kan daarom met legitimiteit een van de belangrijkste en relevantste Britse onafhankelijke labels van de jaren 1980-1990 worden genoemd. Zonder Creation zou Britpop namelijk nooit zo vitaal hebben geklonken. Het feit dat al deze bands nog steeds of opnieuw furore maken zegt genoeg. Wie geïnteresseerd is in het turbulente verhaal – meer bepaald de opkomst en (vooral) ondergang – van Alan McGee en Creation bevelen we dan ook graag de documentaire ‘Upside Down: The Creation Records Story’ uit 2010 aan. ‘Creation Artifacts’ (zoals het label oorspronkelijk heette) heeft de grote verdienste dat het niet opnieuw de betreden paden kiest, maar opteert voor de meer onderbelichte kant van het verhaal. Meer bepaald de prille beginperiode 1983-1985 toen vooral bandjes werden gelanceerd die linea recta de vergetelheid ingingen. Tussen wat meer bekende namen als The Pastels, The Jasmine Minks, The Weather Prophets, The Membranes, The Mekons, Television Personalities en Alternative TV zijn het vooral (semi)obscure bands zoals The Bodines, The Loft, The Legend!, Five Go Down To The Sea?, The Revolving Paint Dream, The X-Men of The Laughing Apple die deze lijvige compilatie gestalte geven. Aanvankelijk waren de meeste van die bandjes vrienden van McGee die hij programmeerde in zijn Londense club The Living Room. Die pioniersjaren worden gedefinieerd door een serie gelimiteerde 7inches – waaronder het debuut van The Jesus And Mary Chain en Primal Scream- en een handvol albums. In tijden van grauwe, monochrome postpunk koos McGee tegendraads als hij was voor luchtige, kleurrijke, melodieuze pop die teruggreep naar het optimisme van de jaren 1960. Veel vrolijke psychedelica en de erfenis van The Beatles met andere woorden, in plaats van de gebruikelijke doom and gloom. Hier en daar schuurt nog een punky rand tegen het oppervlak, maar het is toch vooral positieve gitaarpop die domineert. Vijf cd’s (inclusief demoversies, (schabouwelijke) live-opnames en materiaal afkomstig van diverse BBC Sessions) is natuurlijk een flinke stapel muziek. Historisch belang staat bovendien niet altijd synoniem met kwaliteit en houdbaarheid, maar interessant is het natuurlijk allemaal wel. Duiding is er in de vorm van een lijvig essay van (oud-NME) journalist Neil Taylor, biografische weetjes, anekdotes, memorabilia en massa’s foto’s. Alles netjes verzorgd in boekformaat. Muziek voor op de koffietafel, kortom.
