Cosmonaut

The Monochrome Set is zo’n typisch bandje dat eind de jaren 1970 ontstond (in Hornsey, Londen, 1978) en doorheen de jaren wel personeelswissels en reünies heeft doorgemaakt, maar eigenlijk steevast onder de radar is gebleven. Tegelijk blijven ze hun initiële standpunten trouw. The Monochrome Set maakt nog steeds liedjes die in het verlengde liggen van hun vroege werk. Eenvoudig, een beetje neuzelige zang van Bid (Ganesh Seshadri) en aanstekelijke melodieën die nooit genoeg popgevoeligheid bezitten om echt door te breken. Van het oorspronkelijke viertal is alleen Bid nog present, al heeft Andy Warren, ooit nog bij de voorloper van The Monochrome Set, The B-Sides en later bij Adam And The Ants, wiens Adam ook bij The B-Sides speelde, zich opnieuw bij Bid aangesloten. Het inmiddels dertiende album in de carriëre van dit bandje bevat opnieuw tien onvervalste The Monochrome Set-liedjes. Voor degenen die ooit een plaat van deze band hebben gehoord, onmiddellijk herkenbaar aan Bids stem, alsook aan de opbouw van de songs. Deze konden net zo goed ergens halfweg de jaren 1980 zijn geschreven, of gewoon op een van hun vroegere platen hebben gestaan. Want eigenlijk is dat het grootste probleem met bandjes als dit: er staan zelden uitschieters op hun platen (missers evenmin) en veel nummers klinken onderling inwisselbaar zonder ooit aan kwaliteit te verliezen. The Monochrome Set blijft gewoon volharden in het brengen van ietwat naïeve alternatieve popdeuntjes die perfect passen bij een ietwat regenachtige zomerdag. Een Aldi-versie van The Smiths, als we het ietwat minachtend zouden stellen, maar dat doen we niet.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
TheMonochromeSet_Cosmonaut
geplaatst:
vr 21 okt 2016

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!