Neoklassiek lijkt de nieuwe DIY-stroming wel. De stroom releases op dat vlak neemt hand over hand toe, wat zorgt voor verbreding en verdieping. Verbreding is er zeker bij Philippe Petit en vrienden. Voor hen gelden musique concrète, elektroakoestisch en impro jazz als leidraad op zoek naar de dramatische verhaalkracht van het genre – in de breedst mogelijke zin dan, tot non-music toe. Petit is trouwens als ex-muziekjournalist en dito radiomaker, labelbaas van BiP_HOp, non-conformistisch deejay en voormalig studiogezel van onder meer Lydia Lunch, Cosey Fanni Tutti en Justin Broadrick best goed geplaatst voor een bredere kijk op muziek. Dat lijkt ook vertolkt in de titel: ‘Cordophone’, een Franse verzamelterm voor klanken afkomstig van snaarinstrumenten. Viool, gitaar, elektrische harp en cello sturen inderdaad deze goeddeels improvisatorisch ingespeelde plaat aan, al figureren ook piano, vibrafoon, Tibetaanse klankschalen en ander slagwerk in het als geheel indrukwekkend weidse klankveld. Overmaat is dan snel te vrezen, maar geen enkele track op zich lijdt daaraan. Alleen schurkt de plaat in haar optelsom van zovele indrukken weleens tegen de verzadigingsgrens aan: doseren is de boodschap, als je openstaat voor detail. Referenties gaan van Pierre Henry en Ennio Morricone in de openingstrack tot Fonica en Janaçek. Dat hardcore meer om gevoel draait dan om volume, wordt ook duidelijk gemaakt in ‘Crépuscule’. Vaak krijg je niet meteen vat op de composities, trouwens, en ritselt nog allerlei onder het geluidstapijt, je gehoor op scherpte testend, terwijl toch geen sprake is van show-off. Weet bijvoorbeeld A Land Of Both Substance & Shadow in zijn schijnbaar intuïtieve kracht ook simpelweg te ontroeren. Door de melange van klassiek, avant-garde en jazz, met verteerbare zin voor experiment en een goed verdeeld rollenspel tussen zovele instrumenten, resulteert ‘Cordophony’ in een avontuurlijke plaat die opvallend rijk is aan muzikale kleur en stemmingen.
