Cool Cocoon

Weinig genres kunnen zo gek makend zijn als popmuziek. Zowel in goede als slechte zin. Het Perfecte Popliedje kan je in één klap van je gezond verstand afhelpen, een beetje zoals het Ultieme Meisje en de Ultieme Jongen dat kunnen. Is dat Popliedje dan net niet Perfect, dan wurmt het net zo onontkoombaar naar de kern van je bewustzijn, om je daar dan tot volkomen waanzin te drijven. En dan zijn er nog de popliedjes die helemaal niet zo fanatiek je leefwereld overnemen, maar gewoon een beetje op de achtergrond blijven hangen – wat voor veel muziek prima is, maar voor popliedjes een doodzonde. De ellende is dan nog eens dat de grens tussen die drie types vaak akelig dun is en onmogelijk om aan te wijzen. The Spinto Band worstelt al zeventien jaar in de indiemarge met dat Perfecte Popliedje. Daarbij gaan ze niet nonchalant te werk: hun liedjes zijn uiterst zorgvuldig opgebouwd, en voor ieder nummer wordt het kleurenpalet weer helemaal schoon geveegd en worden nieuwe instrumenten en keyboardgeluidjes opgetrommeld. Daarbij doen ze denken aan popalchemisten als The Olivia Tremor Control, The Shins of meer recent Alt-J. En van alle drie zojuist geschetste categorieën popliedjes is er wel eentje te vinden op ‘Cool Cocoon’. Liedjes als ‘Amy + Jen’ en ‘Memo’ zijn goddelijk. Songs als ‘She Don’t Want Me’ en ‘Breath Goes In’ doen je horendol draaien met hun ‘Ooh’-koortjes en kermismelodieën. En in iets als ‘Look Away’ blijf je maar wachten tot wanneer die briljante wending nou komt – niet, dus. Met zo’n onevenwichtig resultaat snap je op zich dat nog niet iedereen fan is van deze band, maar als ‘Amy + Jen’ dan weer voorbij komt, is alles weer vergeten en vergeven en wil je nooit meer iets anders. Om moe van te worden, popmuziek.

tekst:
Benjamin van Vliet
beeld:
TheSpintoBand_CoolCocoon
geplaatst:
ma 5 jan 2015

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!