Contrapasso

Progrock – je moet er van houden… Daarom is het jammer dat in het persbericht Seven Impale uit Noorwegen als zodanig gelabeld wordt, zonder erg veel drukte te maken over hun invloeden uit metal, jazz en symfonische rock, en de Zappa-eske zang en conversaties. Want dat komt ook nog allemaal voorbij op hun tweede plaat sinds 2014. Zonder veel opsmuk zet de band een heel eigen wereld neer, een verzameling door elkaar geklutste sprookjes met een scherp en bloederig randje. Superstrak en vaak staccato vormgegeven, met een kop en een staart, lyrische passages met blazers en spacey synthesizers. De stem van de zanger is nog even een twijfelpunt, maar verder: een mooi avontuur. Vola, een kwartet uit de Deense hoofdstad Kopenhagen, werkt keurig volgens het boekje, ze hebben hun oren goed te luisteren gelegd bij voorbeelden als Porcupine Tree en Opeth. Maar wat ze binnen de lijntjes doen is redelijk verbluffend: vanuit harde metal riffs schakelen ze over op breedsprakige refreintjes waar de registers vol open gaan en de galm op de melodieuze zang gaat, maar de weg ernaartoe is rijk aan prachtige passages en keihard knallende stukken. Vooral de bas en gitaar samen staan garant voor een beestachtig geluid, dat schijnbaar nog maar net in de hand gehouden wordt. Binnen alle clichés toch een debuut dat echt binnenkomt, zeker met de mastering van Jens Bogren, die dat eerder voor o.a. Katatonia deed.

tekst:
Arjan van Sorge
beeld:
Seven_Impale_Contrapasso
geplaatst:
ma 7 jan 2019

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!