Uit de miljoenenstad São Paulo, Brazilië overvalt Douglas Leal, onbetwist leider van Deaf Kids, ons met zijn (relatief) nieuwe album ‘Configuração Do Lamento’. Relatief omdat de plaat dateert van 2016 en toen op een waaier van cassettelabels verscheen. Relatief omdat de plaat nu door Neurot op vinyl en cd wordt uitgebracht en dus meteen een veel breder publiek zou kunnen aanspreken. Al is ook dat breed relatief. Waar Deaf Kids bekend stonden om hun furieuze D-Beat geeft Leal nu een andere richting aan zijn band. Meer noise, meer psychedelica, meer herrie, inderdaad, nog meer herrie, meer crust, meer furie. Opener ‘Veia Aberta’ is zo’n potje noise, terwijl ‘Entranhas’ helemaal terug gaat naar de roots (geen Sepultura intended) van het tribale drummen. Of toch dus, zoals Max Cavalera het ook wel pleegt te doen tussen de stevige brokken muziek door. Om echt te bezweren of een trance te veroorzaken, duurt het nummer echter te kort (twee minuten). ‘Lâmina Cortante’ mengt dat tribale met de noise en D-beat, waardoor de continuïteit van de plaat niet verloren gaat, hoeveel zijsprongen er ook worden gemaakt door Deaf Kids. Want dat is wat er aanhoudend gebeurt op dit album van iets meer dan twintig minuten; stuiteren doorheen het noiselandschap met extra ingrediënten om het luisterplezier te verhogen. Probeer het fel doorrazende ‘Pés Atados’ en snap waarom Neurot deze plaat in de markt zet.
