Concerto Per La Mano Sinistra In Un Solo Movimento

Rotterdammer Reinier van Houdt is een uitzonderlijk pianist, een van de meest veelzijdige die Nederland rijk is. Een lijst maken van alle projecten die hij op zijn naam heeft staan, is vrijwel ondoenlijk. Drie albums die hij onlangs heeft uitgebracht, geven een aardig beeld van zijn veelzijdigheid. De meest omvangrijke uitgave is The Earth And The Sky, een 3-cd set met muziek van Michael Pisaro die hij in nauwe samenwerking met de componist heeft opgenomen. De muziek bestaat niet alleen uit de noten die Pisaro geschreven heeft, maar evenzeer uit de speciale technieken die gebruikt zijn bij het opnemen: plaatsing van microfoons, het gebruik van sinustonen en filters, omgevingsgeluiden. Het resultaat is open en contemplatief, biedt ruime gelegenheid om te volgen wat er gebeurt. Veel fijnzinnige bijgeluiden, die voortkomen uit de snaren zelf, of door de inwerking op de trillingen door invloeden van buitenaf. Het is op een bescheiden en ingehouden manier spectaculair, doordat Van Houdt en Pisaro de piano van gedaante laten veranderen door de toegepaste ingrepen. In Pi (920-994) hoor je hoe het karakter van een toon op een betoverende manier verglijdt door oplopende klankfiltering, door diepe ruis in te mixen en door specifieke boventonen uit te versterken. In Green Hour, Grey Future lopen piano en elektronische lagen en toevoegingen naadloos in elkaar over, metalig zoemende trillingen worden een wollig omfloerste toon, die begint te schudden, terwijl er een flinterdun fluiten uit los komt. De rust waarmee Van Houdt speelt dwingt een geconcentreerd luisteren af, waardoor elk stuk een belevenis wordt. Diezelfde rust typeert Concerto Per La Mano Sinistra In Un Solo Movimento van Walter Marchetti, die verbijsterende concepten op muziek losliet. In dit werk is het de bedoeling dat een pianist tijdens het spelen een geopende zwarte paraplu met de linkerhand omhoog houdt. Het tempo moet uiterst laag zijn, als de nacht die overgaat in de dag, waardoor een gevoel van onbeweeglijkheid opgeroepen wordt, zo schrijft Marchetti in de instructies. De klare, transparante akkoorden trekken de muziek niet vooruit, maar lijken eerder heldere knooppunten in een verder egaal tapijt. Ook op Van Houdts solo-album Paths Of The Errant Gaze is de piano door de tracks geweven, soms op de voorgrond, maar vaker als onderdeel van een weefsel van opnamen die hij verzameld heeft – stemmen, snaren, orgelachtige klanken, gesis, een elektrisch geladen knetteren. Met deze componenten bouwt hij steeds verschuivende surrealistische klankomgevingen, alsof hij je in een droom van de ene nevenwereldse kamer naar de andere gidst. Huiveringwekkend mooi.

tekst:
René van Peer
beeld:
ReiniervanHoudt_ConcertoPerLaManoS
geplaatst:
vr 5 jan 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!