Beste Andrew,

Ik wil het met je hebben over ‘Ether Teeth’. Een plaat die je in 2003 maakte en die ik onlangs kocht in een platenzaak in Porto. Ik had over je plaat gehoord in een podcast die je deed met Yoni Wolf, in wiens band WHY? je ook een tijdje speelde, en ik denk nog vaak aan iets dat Yoni in die podcast over je zei: dat je na afloop van een succesvol project altijd direct een andere kant op wilde, alsof je houding permanent er een was van: ‘Oh, you like this thing I do? Fuck you!’ Eigenlijk puur op basis daarvan, en de lovende woorden die Yoni en jijzelf spraken over ‘Ether Teeth’, besloot ik ‘m te kopen.
Nu leef ik er al enkele weken mee en het is in veel opzichten de plaat die ik al ten minste tien jaar in mijn hoofd hoor, de plaat die ik altijd al heb willen maken, maar nooit voor elkaar kreeg. De enorme kwetsbaarheid, de vreemde humor en lichtheid vermengd met melancholie, de onvoorspelbaarheid, de surrealistische, gescratchte samples, zelden hoorde ik zoiets eigens en jaloersmakend. Ik moet erom lachen, ben tot tranen toe geroerd en vaak met stomheid geslagen als ik je plaat beluister. En ik weet, zoals altijd, niet waar ik heen moet met die gevoelens. Erover praten is niet echt een optie. Ik weet dat vrijwel niemand die ik erover zou kunnen spreken je plaat ook gaat beluisteren, want vrijwel iedereen die ik ken krijgt tegenwoordig per dag twintig albums aangeraden en beluistert er daar noodzakelijkerwijs maar een fractie van.
Nooit hoorde ik ook iemand spreken over je plaat of las ik er iets over. En in Gonzo (circus) erover schrijven mag niet, want alle in Gonzo (circus) besproken muziek moet recent zijn, of er moet een actuele aanleiding zijn om het erover te hebben. Eigenlijk, Andrew, denk ik dat dat een volstrekt onzinnig muziekjournalistiek regeltje is, iets dat muziekliefhebbers zichzelf volgens mij aandoen om de overdaad aan muziek in onze wereld en de overweldigende emoties die die oproept een beetje in te dampen. In werkelijkheid overvalt muziek je altijd onverwacht en trekt ze zich niets aan van tijd of ruimte. Neem nu de soundtrack van de documentaire ‘The Ballad of Shirley Collins’. Officieel pas twee weken na deze Gonzo (circus) uit, vooruit, maar deze verzameling privéopnames uit het archief van deze Britse folkzanger omspant vele decennia, en alle zijn registraties van intieme momenten die nooit bedoeld waren om mijn oor te bereiken. Juist daarin schuilt een deel van het fascinerende ervan: deze momenten van ongrijpbare schoonheid probeerden zo hard te vervliegen, maar veroorzaken tegen wil en dank nu een onmogelijke ontroering bij mij.
Probeer ik dan toch de actualiteit te volgen, dan krijg ik het deksel op mijn neus. Zo heb ik de nieuwe plaat van Kaitlyn Aurelia Smith nu een paar keer geprobeerd mooi te vinden, omdat ik haar vorige platen mooi vond, maar het wil maar niet lukken. Dat kan komen doordat het een wezenlijk andere plaat is en ze er bijvoorbeeld veel meer op zingt, maar misschien komt het omdat het moment tussen Smith en mij nu gewoon voorbij is – zoals zoveel muziek die ik ooit prachtig vond, me nu niets meer doet. Dat is het verneukeratieve aan muziek: het overvalt je en je grijpt in het luchtledige als je die ervaring daarna probeert terug te halen. Misschien wil je daarom zo snel wegrennen van je verleden, Andrew. Misschien is wat muziek in ons oproept voor zowel maker als luisteraar wel te groot om te bevatten en proberen we het daarom in te kaderen met een pientere analyse in een muziektijdschrift, slaan we aan het verzamelen of blijven we altijd op zoek naar die volgende overweldigende ervaring. Dat volgende moment waarop alles klopt, om daarna weer onherroepelijk te verdwijnen.

In Rubber Ring praat Benjamin van Vliet terug tegen de muzikanten die hem van zijn sokken bliezen.

Dit artikel verscheen eerder in GC #144.

Discografie