Collider

Je kan veel door elkaar klutsen en uitkomen bij een potpourri die geen eigen geur meer geeft. Een gekunsteld samenraapsel om krampachtig iets nieuws te willen brengen. Heads. trapt niet in die val omdat ze heel goed weten waar ze naartoe willen: een intrigerend, donker, atmosferisch werkstuk.

Ze doen dat door postpunk, alternatieve rock, noiserock, artrock en zware riffs zo te combineren zodat er iets unieks ontstaat. Uniek, maar bekend klinkend voor iedereen die al eens een hardere gitaarplaat oplegt, zodat er direct een gevoel van herkenning ontstaat. Ze nodigen dan nog bekende gelijkgestemden uit om mee te komen spelen zodat er nog meer referenties ontstaan.

Zo komt Kevin Whitley (Cherubs) meespelen op ‘Smile’, drumt Luc Hess (Closet Disco Queen, ex-The Ocean) twee nummers vol (‘To Call And Let It Ring’ en ‘Youth), Emilie Zoë (Autisti) en Fabian Bremer (Radare) lenen een stevige hand in ‘Wolves At The Door’ en – last but not least – Magnus Lindberg (Cult Of Luna) verzorgt de uitstekende productie. Over een potje namedropping gesproken.

Geen enkel slecht nummer op deze plaat. Of het moet het titelnummer ‘Collider’ zijn, gitaargetokkel met een parlando, dat een beetje als een tang op een varken slaat binnen deze plaat. Voor de rest enkel kwaliteit: de ronkende bassen in ‘At The Coast’, de zang van Ed Fraser die klinkt als een spooky predikant doorheen al de nummers, de ene keer melodieus, de andere keer in een duister parlando, de dynamische bas- en gitaarpartijen in ‘Mannequin’, heerlijk, en de beukende noiserock van ‘To Call And Let It Ring’.

Liefhebbers van een curieuze mengeling van SlintDisappearsThe Jesus Lizard en Cop Shoot Cop mogen deze niet aan zich voorbij laten gaan.

tekst:
christophe vanallemeersch
beeld:
Heads_Collider
geplaatst:
di 28 jan 2020

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!