Collaborative Works

Nils Frahm is een veelzijdig muzikant, een bekwaam componist en studiotechnicus, maar daarnaast vooral ook een kunstig verteller. Zijn snel groeiende stapel releases wordt omringd door een zekere mystiek: de suggestie van iets groters en zeer wezenlijks. In de muziek zelf ontbreken aanknopingspunten, dus wordt het ‘verhaal’ verteld, of soms alleen gesuggereerd, met woorden en beelden in het begeleidende boekje of, zoals bij Nonkeen, op de website. Nonkeen is een ‘band’ rond Frahm en diens jeugdvrienden Frederic Gmeiner en Sebastian Singwald. Hun ruim vijfentwintigjarige vriendschap, waarin muziek een belangrijke rol speelt, ontstond uit een gezamenlijke fascinatie voor geluid en opnametechniek, met de draagbare bandrecorder van DDR-uitwisselstudent Singwald als startpunt. Opnamen die in diverse sessies over een lange tijdsspanne tot stand kwamen, vormden de basis voor ‘The Gamble’. Het concept voor dit album ontstond vanuit het idee om – hoe mystiek! – het toeval een rol te geven in het totstandkomen van de composities. De basis werd gelegd in sessies waarbij elk nummer slechts één keer gespeeld mocht worden: het lot bepaalde van welk nummer een bruikbare opname overbleef. Paradoxaal genoeg werden deze opnames vervolgens op allerlei manieren bewerkt tot de composities die op dit album terecht zijn gekomen, waardoor de mythe eigenlijk weer een beetje om zeep wordt geholpen en er per saldo een aardig album overblijft dat doet denken aan de semi-geïmproviseerde lounge jazz van Bugge Wesseltoft en de sfeervolle geluidsmanipulaties op Matthew Herberts klassieke albums “Around The House” en “Bodily Functions”. Op de valreep van 2015 verscheen ook nog een dubbelcd met de samenwerkingen tussen Frahm en Ólafur Arnalds (ook bekend van Kiasmos): de ep ‘Loon’ uit 2012, twee ep’s die eerder in 2015 al op vinyl zijn uitgebracht en het nog niet eerder verschenen album ‘Trance Frendz, An Evening With Ólafur Arnalds And Nils Frahm” met tijdsaanduidingen als titels, die de suggestie versterken dat dit album in een avondje is opgenomen, eigenlijk dus volgens hetzelfde procédé als ‘The Gamble’. Ook hier levert dat een reeks aardige, afwisselende, meest elektronische stukken op, die een wat schetsmatige indruk maken. Natuurlijk past dat helemaal in het concept, dat zo voor de nuchtere luisteraar iets krijgt van een vrijblijvend excuus voor het aaneenrijgen van probeersels. Maar voor de romantici en mystici onder ons is het, net als op ‘The Gamble’, heerlijk mijmeren op deze subtiel kabbelende loops.

tekst:
Maurice Dumont
beeld:
lafur_Arnalds_and__Collaborative_Work
geplaatst:
do 8 nov 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!